1 December de belangrijkste dag uit het jaar, mijn verjaardag. Eigenlijk had ik me er niet veel bij voorgesteld aangezien ik niet bij mijn vertrouwde mensen zat. Maar mijn verjaardag was er 1 om nooit te vergeten. ´s Morgens opgestaan heb ik me meteen ingelogd op skype om met België te skypen. Mama en Papa wisten me te vertellen dat ze een pakket van 10 kilo hadden opgestuurd met allemaal leuke pakjes in. Op dat zelfde moment kwamen mijn gastouders zingend de kamer binnen met de beroemde verjaardagstaart van mijn gastmama. Waardoor mijn Boliviaanse en Belgische ouders samen voor mij aan het zingen waren. Een mooi en magisch moment. Daarna ben ik samen met heel mijn familie inkopen gaan doen voor mijn favoriete gerecht, lechon. Varkensvlees met choclo (mais), zoete aardappel, bak banaan en een gewone aardappel. Een stevig maar super lekker gerecht. Ik kan zeggen dat ik die dag voor 5 gegeten heb. Daarna heb ik even uitgeblazen en ben ik mij gaan klaarmaken want tegen 5 uur moest ik bij mijn vriendin haar thuis zijn voor weetikveelwat te doen. Ze hadden een verrassingsfeest georganiseerd. Ze hadden zelf wraps gemaakt en milkshake en later op de avond kwamen al de jongens om samen mijn verjaardag te vieren. Een heel geslaagde dag.
Een week later viel onze graduation al en dat was the big thing, ook voor mij. Gelukkig had ik mijn promdress al nu alleen nog afspraken maken voor haar, gezicht en nagels te laten doen. Een hel van een week echt waar! Gelukkig kon ik ontspannen door de manicure en pedicure die ik de dag voor mijn graduation liet doen. Dan was er nog de stress van geen gepast haar juweel te kunnen vinden. Gelukkig is alles op het laatste moment op zijn pootjes terecht gekomen en was ik zeer tevreden over alles. Het feest zelf was heel geslaagd. Aan elke tafel moest ik speechen met als gevolg dat we tegen een uur of 3 goed aangeschoten waren. Nu dat hoorde erbij. Alle meisjes hadden platte schoenen bij alleen Michelle Defooz natuurlijk niet. Met als gevolg dat ik het laatste uur op blote voeten heb gedanst. De traditie luid dat na het grootte feest de bachileros (afgestudeerden) verder doopfeesten zonder familie tot in de vroege of ¨late¨uurtjes. Zo gezegd zo gedaan. Iedereen was bekaf, energie was zoek bij de meesten maar ik ben gegaan tot het uiterste en was the last women standing! Tegen een uur of negen zijn we afgezakt naar de kerk en zijn we de lekkerste sateñas van de zona sur gaan eten, die van El hornito. Tegen 10 uur half 11 was ik thuis aangekomen een 10tal minuten later dan mijn zus. 2 meisjes waren te zat om naar hun thuis te gaan en zijn dan maar bij ons komen pitten. Mijn zus en ik in het bed van de ouders gaan liggen en geslapen tot 6 uur. Het gevoel dat je hebt als je dan wakker word is onbeschrijfelijk. 2 dagen niet slapen, veel drinken en te veel dansen doet het lichaam echt geen goed. En dan tot besef komen wat er allemaal niet op dat feest gebeurt is en telefoons krijgen om te verhalen te bevestigen of te gissen. Geweldig geloof me. En zo een feest krijg je alleen met een klas die al sinds de kleuterklas samen is. La promo 2011 <3
Die dag ben ik ook nog beroofd geweest van mijn portefeuille met mijn visakaart en alles eigenlijk in. Een heel gedoe met visa om die kaart te krijgen en een nog groter gedoe om die te gebruiken. Veel stress gehad omtrent dat onderwerp.
Paar dagen na de graduation zijn we vertrokken naar cochabamba aangezien we daar een trouwfeest hadden. Ik die dacht dat cochabamba zo een geweldige stad was, niet dus. Diep teleurgesteld van die reis teruggekeerd. Het enige interessante, mooie en indrukwekkende is el christo. Die groter is dan de christo in Rio. Mega groot en dus ook mega indrukwekkend. Het trouwfeest vond ik niet zo geslaagd die van mijn familie zijn toch meer feest. Er was gewoon te weinig volk en te veel oud volk. In mijn familie zijn trouwfeesten met heel de familie jong tot oud. En dat maakt het net zo leuk. Wel weer super veel gegeten. Heel lekkere pique en charque gegeten.
De volgende belangrijke gebeurtenis is Kerstmis. Voor elke AFSer een beetje horror. Maar geloof me het was helemaal niet zo erg. De avond was zeer gezellig super lekkere picana gegeten van mijn gastmoeder en daarna de pakjes. Aangezien ik op dat moment nog steeds niet in het bezit was van geld had ik geen pakjes voor mijn gastfamilie. Zij hadden voor mij wel zeer leuke kadoos. Een alpaca golf, een tas, een popje van carnaval, armband en sleutelhanger. Allemaal leuke kadoos die ik allemaal gebruik.
Nieuwjaar dat was mijn horror. Al mijn vrienden waren op reis met hun familie in Tarija was er nergens een slaapplaats dus zat er niets anders op dan met mijn gastouders mee naar de yungas te gaan. Tot dat ik mijn gastmama op het geweldige idee heb gebracht om naar Sucre te reizen. Ik zou de bus tickets betalen zij regelden onderdak. Zo gezegd zo gedaan. De 30ste om half 6 in de ochtend opgestaan om in de terminal tickets te gaan halen. Aangekomen zag het er naar uit dat alle tickets in minder dan 15 minuten uitverkocht waren. 2 uur gewacht op het vrijkomen van 4 tickets en ja hoor. De 4 laatste tickets die die avond naar Sucre gingen had ik in mijn macht. Die stomme gringa ( voor de verduidelijking ik ben geen gringa, ik ben paceña) met haar grote mond heeft de 4 laatste tickets in haar macht gekregen. Ik was zo ongelofelijk blij. Thuis aangekomen stond iedereen te wachten op het verlossende antwoord gaan we naar sucre of gaan we toch naar de Yungas. Mijn gastmama en gastzus heel blij. Ik meteen als een zot de laatste was beginnen doen het huis beginnen ordenen. Mijn zus en ik achter de veren van mijn gastouders zitten zodat we om 7 uur in de bus konden stappen. Na een rit van 12 uur eindelijk aangekomen in sucre. En wauw wat een prachtige stad. Om 10 uur dus 3 uur later moesten we alle 4 gewassen en opgekleed in de kerk staan. Een onmogelijke opdracht voor mijn gastma en mijn zus. We logeerden bij de tante van mijn gastpa waar op dat moment nog 6 andere mensen logeerden. Tia Martha heeft 5 zonen, die 5 zonen zijn allemaal getrouwd en hebben elk 2 kinderen. Dus beeld u maar in wat voor een week dat dat was. Geweldig echt geweldig. Ok het doopsel ga ik niets speciaal over vertellen want dat vond ik ook niet speciaal. Eens terug thuis gekomen was er het middag eten. Picante de pollo, sorry voor mijn taalgebruik maar FUCK dat was lekker. Gewoon kip in een pikante saus maar echt goede picante saus en goed pikant. Uiteindelijk zijn we tegen een uur of 7 toch maar gaan slapen want we konden moeilijk slapend Nieuwjaar doorbrengen. Niet dat er een plan was van een feest of iets anders. 2 van mijn vriendinnen waren op dat moment ook in sucre en dus was het plan van Nieuwjaar samen te vieren. Niet dus, mijn zus ging thuis blijven zei ze. Het probleem waren mijn 2 vriendinnen mijn zus kan ze niet hebben. Ok dan als mijn zus niet ging ik ook niet, we zijn zussen voor iets. En ik wil in alle momenten de goede vrede bewaren. Om half 12 ben ik wakker geschoten met helse buikkrampen, koppijn en weet ik veel wat nog allemaal. Godverdomme daar heb ik het weer zitten, gevoelige maag en hoge bloeddruk en dat op Nieuwjaar. Dat betekend zoutloze soep eten. Gelukkig maakt mijn tia in sucre met Nieuwjaar picana. En eigenlijk is picana ne soort bouillon van kip, runds, varkens en heel veel groentjes. Perfect voor mijn buikje. En voor de bloeddruk was er wel weer een of ander wonder middel. Yes, weeral goed veel gegeten. Mijn primo, Negro vond het een beetje zielig dat we niet gingen feesten dus heeft hij ons meegenomen naar de meest marginale discotheek in Sucre. Het beste nieuwjaarsfeest ever! Geloof me wat ik op die paar uur daar gezien en meegemaakt heb is het grappigste ooit. De 1ste en de 2de waren minder fijne dagen, het draaide alleen maar om drinken drinken en nog eens drinken. Mijn gastma, zus en ik zijn dan ontsnapt en op de plaza van sucre maar wat gaan rondwandelen. Dinsdag was eindelijk terug een normale dag, in de ochtend moesten we naar een misviering gaan van onze neef padre Arthuro, echt ne pracht van ne vent. En daar mee bedoel ik als persoon, uren kan ik met die man over religie praten echt een zeer interessant en geleerd persoon. Tijdens die misviering hebben we het liefje van Minnie, mijn rat of betergezegd chihuahua gevonden. Schoon beest de mojo, goed gespierd meteen verliefd en hop ze is waarschijnlijk zwanger. En dat allemaal met de goedkeuring van onze lieve heer. Voor de rest van de week hebben we museums, dinopark en la glorietta bezocht. Het dinopark is me toch een zware teleurstelling, ik bedoel ga op het internet bezoek de site zoek beetje info en je hebt gezien en gelezen wat je daar te zien en te lezen krijgt en ohjah je ziet wel voetsporen in de bergen staan maar op een afstand van bijna ne km vind ik het toch niet indrukwekkend. De ijsjes waren wel lekker moet ik zeggen. En ze waren discriminerend ik moest 30 bolivianos betalen omdat ik geen echte bolivaan was. Neen ik ben PACEÑA verdomme! En natuurlijk de rest van bolivia is tegen la paz dus kon ik het daar op steken. Jah die wranke teut heb ik nog steeds. Nu la glorietta of het militaire college was prachtig echt 1 woord prachtig. En dan mijn gastpa die daar gewoond en geleefd heeft, ik bedoel die verhalen zijn onbetaalbaar. Je kan geen betere gids hebben dan iemand die er midden in heeft geleefd. La glorietta in sucre echt de moeite op de googelen. Google het en dan geef ik hier een verhaal ervan. Het kasteel wat je ziet is nu een museum maar vroeger woonde daar de prinses met alles der op en der aan. De kadetten sliepen aan de overkant van de rivier, recht tegenover het kasteel. ALLEEN de beste studenten kregen een plaatsje in het kasteel en geloof het of niet daar heeft mijn gastpa een jaar gelegen. In de toren zijn er een 106 tal trappen nu moest het lukken dat de promo van 1978 met een honderdtal waren. Wanneer ze dan gestraft werden moesten ze met hun alle in die toren gaan slapen. Een trede is niet breder dan een 20 cm en niet langer dan 40 cm. Geen leuke slaapplaats, in die 4 jaar dan mijn gastpa daar gestudeerd heeft heeft hem 3 keer in de toren geslapen. Het kasteel zelf is prachtig echt prachtig de architectuur, de inrichting van de kamers echt heel mooi. De moeite om te gaan bezoeken. En dan het romantische verhaal van dat er werkelijk een prinses was maakt het allemaal nog magischer.
Om onze reis af te sluiten zijn we weeral naar een huwelijk gegaan! Weeral vond ik het niet zo leuk. meer dans en meer jeugd maar toch niet zo zot zoals in mijn familie.
Eens terug in La paz aangekomen viel ik een beetje in een zwart gat, maar daar heb ik de nodige vriendinnen voor die me daar uitgehaald hebben. We zijn gaan uit eten, cinema geweest, rondjes gaan toeren in de auto, films gekeken, gaan shoppen en nog van alles.
De vakantie zit er bijna op en ik ben blij dat ik eindelijk aan de unief kan beginnen. AFS kennende hebben ze tot op vandaag nog geen unief voor ons, ik heb het heft zelf in handen genomen en ben opzoek. Deze namiddag heb ik een afspraak met het hoofd van de richting linguïstiek. Hopelijk mag ik daar binnen.
Voor de rest ben ik aant plannen om morgen of overmorgen naar Tarija te vertrekken, maar aangezien ik nog steeds geen paspoort heb zit ik een beetje vast.
Alles gaat super goed met me, met mijn familie, vrienden en al de rest. Ik kon me geen beter jaar inbeelden. Al de lessen die ik tot nu al geleerd heb en alles wat ik al gezien en ervaren vormt me tot de persoon die ik ben en word. De problemen met mijn gastfamilie zijn overwonnen en ik ben blij dat ik volgehouden heb en niet opgegeven. Ik ben geen opgever, ik ben een doorzetter, een vechter. En uit dit heb ik alleen maar geleerd. There is no place like home and home is where the heart is. Ik heb een 2de thuis, een 2de familie. En dat alleen maar om dat ik niet opgegeven heb, gevochten heb om dit te laten werken en laten zien heb dat ik het wil laten werken. En het gaat echt goed. Natuurlijk en vooral met mijn zus heb ik moeilijke momenten maar daarvoor dienen zussen zeker! Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik niet van familie veranderd ben.
Beste vriendjes, familie en geïnteresseerden tot de volgende blog.
Besitos
Om onze reis af te sluiten zijn we weeral naar een huwelijk gegaan! Weeral vond ik het niet zo leuk. meer dans en meer jeugd maar toch niet zo zot zoals in mijn familie.
Eens terug in La paz aangekomen viel ik een beetje in een zwart gat, maar daar heb ik de nodige vriendinnen voor die me daar uitgehaald hebben. We zijn gaan uit eten, cinema geweest, rondjes gaan toeren in de auto, films gekeken, gaan shoppen en nog van alles.
De vakantie zit er bijna op en ik ben blij dat ik eindelijk aan de unief kan beginnen. AFS kennende hebben ze tot op vandaag nog geen unief voor ons, ik heb het heft zelf in handen genomen en ben opzoek. Deze namiddag heb ik een afspraak met het hoofd van de richting linguïstiek. Hopelijk mag ik daar binnen.
Voor de rest ben ik aant plannen om morgen of overmorgen naar Tarija te vertrekken, maar aangezien ik nog steeds geen paspoort heb zit ik een beetje vast.
Alles gaat super goed met me, met mijn familie, vrienden en al de rest. Ik kon me geen beter jaar inbeelden. Al de lessen die ik tot nu al geleerd heb en alles wat ik al gezien en ervaren vormt me tot de persoon die ik ben en word. De problemen met mijn gastfamilie zijn overwonnen en ik ben blij dat ik volgehouden heb en niet opgegeven. Ik ben geen opgever, ik ben een doorzetter, een vechter. En uit dit heb ik alleen maar geleerd. There is no place like home and home is where the heart is. Ik heb een 2de thuis, een 2de familie. En dat alleen maar om dat ik niet opgegeven heb, gevochten heb om dit te laten werken en laten zien heb dat ik het wil laten werken. En het gaat echt goed. Natuurlijk en vooral met mijn zus heb ik moeilijke momenten maar daarvoor dienen zussen zeker! Ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben dat ik niet van familie veranderd ben.
Beste vriendjes, familie en geïnteresseerden tot de volgende blog.
Besitos
