Zo ik zit hier bijna 3 weken en het gevoel is alsof ik hier langer zit. Elke dag gaat het beter en beter met me, maar mijn onwetendheid in het Spaans staat toch veel in de weg. Want als ik Spaans kon had ik meer communicatie met de Bolivianen en zou het, ¨ik ben alleen op de wereld¨-gevoel, niet meer zo alleen zijn.
De gewoonte dat mijn klas of de vrienden van mijn zussen met mij in het Engels communiceren begint mij toch een beetje tegen te steken. Ook al vraag ik voor Spaans tegen mij te praten toch doen ze het niet. Ik laat gewoon merken dat ik hun begrijp.
Met mijn gastouders probeer ik zoveel mogelijk in het Spaanse te communiceren en zij doen dit ook met mij. Het is verbasend hoe snel je een taal oppikt. 3 weken geleden kon ik alleen ¡Hola! ¿Comme estas? en een paar woorden zeggen. En nu probeer ik de kennis die ik verworven heb zo goed mogelijk te benutten om toch te kunnen communiceren en banden te smeden.
Want dat is voor mij mijn struikelblok, het gemis aan communicatie. En had ik geweten dat ik hierdoor een moeilijke tijd zou beleven dan had ik wel Spaans geleerd voor ik kwam. Maar nu behelp ik mij voorlopig in het Spanglish, Frans en duits. Dank u opleiding secretariaat-talen!
Op school gaat alles zijn gewone gang. En ik ga hier echt graag naar school. Waarom weet ik niet want veel doe ik niet tijdens de lessen maar het is een bezigheid. Het is ook een leuke school met een leuke klas en zo leer ik de taal ook sneller.
Maandag de 25ste ben ik hier voor de eerste keer naar de film gegaan samen met Stans. Stans is afkomstig van leuven en woont hier in Los Pinos, onder Irpavi. Ze wou heel graag de laatste HP gaan zien. Wat is er allemaal verschillend met de cinema in België?
1. Ticket kost 5€ voor 2 personen,
2. een mega popcorn met 2 mega drinks en een snoepje kost 4€,
3. er is GEEN pauze tijdens de film (wat toch voor ongemakken zorgt met zo een mega cola),
4. geen genummerde plaatsen.
Het feit dat we 9€ betalen voor alles voor 2 personen klinkt erg ongeloofwaardig maar toch is het zo. En over de film, ondanks ik geen HP fan ben toch vond ik het een goede film. Soms een beetje langdraadig en een droog einde maar ik ga toch de andere ook eens bekijken.
Dinsdag zijn we dan samen met AFS naar Plaza Murillo, museo del litoral Boliviano, museo Casa de Murillo en Calle en naar de Mercado de las Brujas gegaan. Plaza Murillo is genoemd naar meneer Murillo die de onafhankelijkheid van Bolivia heeft voortgebracht. Hij samen met zijn volgers in opstand gekomen tegen de Spanjaarden. Plaza Murillo is een heel mooi plein in het centrum van La Paz, op dit plein bevindt zich ook het presidentieel paleis. Het plein is overbevolkt en dit meestal door de duiven. Foto´s volgen op FB.
Mercado de las Brujas betekent heksen markt. Hier kan je vanalle kruiden, beeldjes, planten, offerschotels, etc. kopen. één van die dingen zijn llama foetussen, ja een echte foetus van een llama gedroogd. Sommige onbehaard en klein de andere iets te groot en te behaard om een foetus te zijn. Best wel creepy om te zien. Rondon calle de las brujas vind je ook straten met typische Boliviaanse dingen, opslag verliefd. Het ergste is dat ik hier verliefd word op de gevaarlijkere plaatsen. Uyustus is daar ook een verliefdheid van. Een markt waar je van wc-potten tot gsm tot eten tot kleren tot weet ik veel wat allemaal nog kan kopen voor een veel goedkopere prijs dan onder. Arriba(boven) is het altijd goedkoper en man man ze hebben er leuke dingen. Met mijn ouders(mijn echte ouders) zou ik er een dag kunnen doorbrengen. Met die markt kan je heel je huis inrichten. Love it!
Woensdag ben ik dan met Stans na de Spaanse les even naar Megacenter gegaan, beetje rondhangen en bodylotion gekocht. En het moest ene op basis van olie zijn want dat is hier eeeeecht wel nodig als je geen witte benen van de droogte wilt en na het ontharen overal wondjes.
Donderdag zijn we met de Belgen(buiten Thomas) gaan eten in de factory. Het betere iets te Amerikaanse fast food restaurant. Daar hebben we buffalo wings en frietjes gegeten. Buffalo wings zijn kippevleugeltjes gebakken en daar een bbq-saus of pikante saus bij en de frietjes waren vers en in de schil gebakken. Natuuuurlijk niet zo goed als in België maar het heeft gesmaakt. en daarbij een vers gemaakte ijs thee, ah zaalig. En als desert, de kers op de taart. Een grote warme vanbinnen nog een beetje lopende brownie met vanille ijs en chocoladesaus. HMMMMMMMMMMMMM! en dit voor 170 bs dat is 17€. We waren met 4 man en hadden 24 vleugeltjes, een grote portie frieten, 3 verse ice thee en 1 sprite en de brownie voor ons 4. Het is gewoon om te schetsen hoe belachelijk goedkoop het hier is. Zo goedkoop dat ik(we) soms geschokeerd zijn en het niet kunnen geloven.
De vrijdag bestond uit school, Spaanse les, klaarmaken voor winter, Tequila, Vodka, veel te veel mensen zien slecht gaan, overal braaksel, GSM gestolen, slapen.
Winter party is een feestje georganiseerd door Psy sky en enkele jongens uit mijn klas zitten daarbij. Iedereen praatte erover als het het feestje van het jaar was dus ik dacht, dit word beter dan FORUM. Het trok op niks! Veel te jonge mensen die er te sletterig uitzien of te sletterig gedragen. 14jaar, in een hoekske met een jonge kussen alsof het de laatste keer is dat je ooit iemand zal kussen terwijl zakt je bloes af waardoor iedereen je BH ziet en een half uur later zit je ergens slecht te gaan. En daar sta je dan als beschaafde Belg, want wij belgen zijn
Zaterdag(gisteren dus) was het de dans parade van de universiteiten. Van 1 tot 8 zijn we daar geweest en het grootste deel heb ik me verveeld. En dit door dezelfde rede als altijd. Maarjah. Er zaten zeer leuke dansen tussen vooral de tinku. Het zijn allemaal traditionele Boliviaanse dansen die de universiteiten presenteren. en tegen een uur of 3 begon de Boliviaanse gewoonte weer. En zijn ze er ingevlogen. Tegen een uur of 6 begon het wel terug leuker te worden omdat ik eindelijk mensen had gevonden die ook van alternative rock, scream enzo houden. Heel even hebben we dan ook samen een concertje gehouden met liedjes van Papa Roach en Paceña. Het bier van La Paz, te vergelijken met de stella of jup. Maar na een tijdje proef je niet meer dat het afwaswater is. Kwestie van persoonlijke smaak. Ik heb ook voor de eerste keer tucumanas gegeten. Soort van empanada maar dan gefrituurd en de inhoud is anders. Bij de tucumana kan je ook zelf nog dingen toevoegen zoals groeten en saus. Maar ook bij de empanadas doe ik er altijd de llajua bij. Een te picante salsa maar ooooh zo lekker bij de empanada en tucumana. Nu nog salteñas eten en het is compleet.
Je merkt het of niet maar als ik mijn dag zelf indeel of zelf dingen plan gaat het altijd beter. Ik begrijp het ook volledig mijn zussen en vooral de oudste is net een dikke maand terug van Amerika. En als ze bij haar vrienden is is ze alleen maar bezig met hen en val ik er zo buiten. Daarom wil ik zo snel mogelijk de taal kunnen zodat ik mijn eigen vrienden kan maken en met mijn vrienden dingen kan doen. Niet dat de Belgen geen optie zijn integendeel maar een mix van de Belgen en de Bolivianen zou het ideaal maken.
Vandaag is het weer zondag de dag waar ik altijd voor vrees. Mijn moeilijkste dag van de week. Ik hoop dat het vandaag anders gaat zijn en het wel een fijne dag word niet zo saai als al de andere keren. En draait het toch op saaiheid uit dan trek ik er op uit. Hoe zelfstandiger ik word hoe beter voor mezelf!
Sorry voor de altijd zooooo lange blog berichten maar het is makkelijker om 1x per week te bloggen dan een paar keer per week. dus chichos ik hoop dat jullie er plezier aan hebben om mijn blogberichten te lezen en zo nog van mij te kunnen horen. Voel je vrij om me toe te voegen via skype michelle.defooz als je zin hebt om me te horen en te zien.
Besos!
zondag 31 juli 2011
zondag 24 juli 2011
1ste week school en 1ste week gastgezin.
Het is hier nu 20 na 8 zondagmorgen. Zoals meestal ben ik als eerste wakker en wacht ik tot de rest van de familie opstaat.
Mijn eerste week op La Salle zit erop, La Salle is een priveschool. Ik zie dit gewoon als een school voor de rijkere Bolivianen die van een beter onderwijs willen genieten. Ook is het dragen van een uniform verplicht. Het uniform bestaat uit 3 delen. Maandag moet je het formele uniform dragen, wat bestaat uit een blauwe rok, een wit hemd, en een blauwe pullover. Voor de Promo, laatstejaar, is er ook nog de verplichting van zwarte hakken. Dan van dinsdag tot en met donderdag draag je het grijze rokje met een witte polo en de blauwe pullover of het sport uniform. Het sport uniform is alleen verplicht om op vrijdag te dragen. Zodra ik alle uniformen heb zal ik er foto´s van maken en deze op facebook zetten.
Hoe de school eruit ziet is onmogelijk in een blogbericht te beschrijven, mijn school VTI-Hasselt kan van hun infrastructuur wat leren. Ze hebben er alles zefls Ara´s. Het is echt een prachtige school dat wel en iedereen in super vriendelijk tegen mij dus dat valt ook mee.
Alleen de manier van lesgeven valt me tegen, ik had gehoopt toch nog iets bij te leren maar denk niet dat dit gaat gebeuren.
Hier wordt meer gezeverd dan er eigenlijk lesgegeven word, ze maken de wiskunde moeilijker dan hem is zodat ik er al helemaal niets meer van begrijp en ja de chemie en fysica intereseer ik me gewoon niet voor.
Bij de les literatuur dacht ik eindelijk een fansoenlijke les, jammer genoeg valse hoop. Iedereen leest hier Faust van Goethe en geeft er een presentatie over, dit duurt nu al 4 lessen. Meneer Biesmans zou het nooit zo lang rekken.
Ik kijk er wel elke dag opnieuw naar uit om naar school te gaan, ookal versta ik maar de helft en heb ik niks te doen toch vind ik het een leuk tijdverdrijf.
Ik heb hier door de week zo een druk dagschema, dat heb ik zelfs nooit in Belgie gehad. Even een beschrijving.
6:15 Opstaan, douche, klaarmaken
7:30 Ontbijten ( iets wat ik nooit in Belgie deed en hier wel)
7:50 Taxi naar school omdat we de school bus altijd missen
8:20-13:00 School
13:30 Taxi naar huis
13:45-14:15 eten en onmkleden
14:15 Trufi richting AFS kantoor
14:30-16:00 Spaanse les
16:00-... Terug naar huis keren of nog stad in of eten ergens
21:00 Slapen (ja dat is vroeg maar ik hou het niet langer uit)
Ik weet niet of ik al veel over mijn familie verteld heb, dus zal ik dat hier ook maar even schrijven.
De ouders zijn super lief voor mij, ze noemen me constant hun dochter en als ik het moeilijk heb staan ze er altijd. Maar ik noem hen niet mami en papi, dat kan ik gewoon niet. Mijn mama en papa zitten in Belgie op mij te wachten en ik heb maar 1 mama en papa dus. Ik weet nog niet hoe ik ze ga noemen maar mami en papi krijg ik niet over mijn lippen. Andere zullen iets hebben van dat het niet uitmaakt maar ik voel dat dat voor mij gewoon niet gaat.
Mijn 2 gastzussen zijn ook super lief voor mij. Met mijn jongste zus heb ik naar mijn gevoel de beste band omdat we ook meer dingen samen doen. Mijn oudste zus is net 3weken terug van een jaar Amerika en je merkt dat ze hier nog in de aanpassingsfase zit er veel met haar vrienden wil zijn wat ik ook begrijp. Elke dag groeien we ook dichter naar elkaar toe. Gisteren heb ik er zelfs op gestaan dat we iets gingen doen met mijn jongste zus omwille van haar chico!
Bleh jongens zijn hier zoooo fout, on-ge-lofelijk! Machos tot en met, flirters tot en met, te veel parfum tot en met en ga zo maar door.
Maar even terug naar de familie, het is een fijne familie en lieve mensen, maar het thuis gevoel is er nog niet. ik zit hier dan ook nog maar een week bij hun dus wie weet wat ik zeg over een paar maanden.
Dan even naar de jongens en de meisjes. Jongens zijn ongelofelijk machos en meisjes zijn ongelofelijke meisjes. Ik had nog geen 20min op mijn school doorgebracht of ik had al touche bij ene. Aangezien ik de meeste meisjes heb verteld dat ik hier totaal geen interesse heb ik een relatie met de een of ander begon iedereen al te lachen. Toen hij zei dat hij 16 was moest ik harder lachen. De meisjes dan, ze komen niet buiten zonder make-up maar echt niet! Iedereen maar echt iedereen draagt hier een laagje of 2 make-up en voor het bij te werken hebben ze altijd bij. Nu ondertussen ben ik het gewoon en probeer ik mezelf toch ook te voorzien van een dun laagje. Je gaat er automatisch in mee.
Ze zijn wel allemaal super lief, niet alleen voor mij maar ook voor elkaar. Dat valt me echt op de liefde voor elkaar is echt groot en merkbaar.
Ik denk dat mijn blogbericht iets te lang is geworden, maar zo hebben jullie weer veel om te lezen.
Ik mis Belgie enorm hard maar ik heb het hier ook naar mijn zin, tis een prachtig land en een prachtige stad.
Elke dag gaat het een beetje beter de ups en downs zijn normaal. Maar de momenten dat ik het naar mijn zin heb mis ik jullie toch nog steeds.
Besos, hasta luego !
Mijn eerste week op La Salle zit erop, La Salle is een priveschool. Ik zie dit gewoon als een school voor de rijkere Bolivianen die van een beter onderwijs willen genieten. Ook is het dragen van een uniform verplicht. Het uniform bestaat uit 3 delen. Maandag moet je het formele uniform dragen, wat bestaat uit een blauwe rok, een wit hemd, en een blauwe pullover. Voor de Promo, laatstejaar, is er ook nog de verplichting van zwarte hakken. Dan van dinsdag tot en met donderdag draag je het grijze rokje met een witte polo en de blauwe pullover of het sport uniform. Het sport uniform is alleen verplicht om op vrijdag te dragen. Zodra ik alle uniformen heb zal ik er foto´s van maken en deze op facebook zetten.
Hoe de school eruit ziet is onmogelijk in een blogbericht te beschrijven, mijn school VTI-Hasselt kan van hun infrastructuur wat leren. Ze hebben er alles zefls Ara´s. Het is echt een prachtige school dat wel en iedereen in super vriendelijk tegen mij dus dat valt ook mee.
Alleen de manier van lesgeven valt me tegen, ik had gehoopt toch nog iets bij te leren maar denk niet dat dit gaat gebeuren.
Hier wordt meer gezeverd dan er eigenlijk lesgegeven word, ze maken de wiskunde moeilijker dan hem is zodat ik er al helemaal niets meer van begrijp en ja de chemie en fysica intereseer ik me gewoon niet voor.
Bij de les literatuur dacht ik eindelijk een fansoenlijke les, jammer genoeg valse hoop. Iedereen leest hier Faust van Goethe en geeft er een presentatie over, dit duurt nu al 4 lessen. Meneer Biesmans zou het nooit zo lang rekken.
Ik kijk er wel elke dag opnieuw naar uit om naar school te gaan, ookal versta ik maar de helft en heb ik niks te doen toch vind ik het een leuk tijdverdrijf.
Ik heb hier door de week zo een druk dagschema, dat heb ik zelfs nooit in Belgie gehad. Even een beschrijving.
6:15 Opstaan, douche, klaarmaken
7:30 Ontbijten ( iets wat ik nooit in Belgie deed en hier wel)
7:50 Taxi naar school omdat we de school bus altijd missen
8:20-13:00 School
13:30 Taxi naar huis
13:45-14:15 eten en onmkleden
14:15 Trufi richting AFS kantoor
14:30-16:00 Spaanse les
16:00-... Terug naar huis keren of nog stad in of eten ergens
21:00 Slapen (ja dat is vroeg maar ik hou het niet langer uit)
Ik weet niet of ik al veel over mijn familie verteld heb, dus zal ik dat hier ook maar even schrijven.
De ouders zijn super lief voor mij, ze noemen me constant hun dochter en als ik het moeilijk heb staan ze er altijd. Maar ik noem hen niet mami en papi, dat kan ik gewoon niet. Mijn mama en papa zitten in Belgie op mij te wachten en ik heb maar 1 mama en papa dus. Ik weet nog niet hoe ik ze ga noemen maar mami en papi krijg ik niet over mijn lippen. Andere zullen iets hebben van dat het niet uitmaakt maar ik voel dat dat voor mij gewoon niet gaat.
Mijn 2 gastzussen zijn ook super lief voor mij. Met mijn jongste zus heb ik naar mijn gevoel de beste band omdat we ook meer dingen samen doen. Mijn oudste zus is net 3weken terug van een jaar Amerika en je merkt dat ze hier nog in de aanpassingsfase zit er veel met haar vrienden wil zijn wat ik ook begrijp. Elke dag groeien we ook dichter naar elkaar toe. Gisteren heb ik er zelfs op gestaan dat we iets gingen doen met mijn jongste zus omwille van haar chico!
Bleh jongens zijn hier zoooo fout, on-ge-lofelijk! Machos tot en met, flirters tot en met, te veel parfum tot en met en ga zo maar door.
Maar even terug naar de familie, het is een fijne familie en lieve mensen, maar het thuis gevoel is er nog niet. ik zit hier dan ook nog maar een week bij hun dus wie weet wat ik zeg over een paar maanden.
Dan even naar de jongens en de meisjes. Jongens zijn ongelofelijk machos en meisjes zijn ongelofelijke meisjes. Ik had nog geen 20min op mijn school doorgebracht of ik had al touche bij ene. Aangezien ik de meeste meisjes heb verteld dat ik hier totaal geen interesse heb ik een relatie met de een of ander begon iedereen al te lachen. Toen hij zei dat hij 16 was moest ik harder lachen. De meisjes dan, ze komen niet buiten zonder make-up maar echt niet! Iedereen maar echt iedereen draagt hier een laagje of 2 make-up en voor het bij te werken hebben ze altijd bij. Nu ondertussen ben ik het gewoon en probeer ik mezelf toch ook te voorzien van een dun laagje. Je gaat er automatisch in mee.
Ze zijn wel allemaal super lief, niet alleen voor mij maar ook voor elkaar. Dat valt me echt op de liefde voor elkaar is echt groot en merkbaar.
Ik denk dat mijn blogbericht iets te lang is geworden, maar zo hebben jullie weer veel om te lezen.
Ik mis Belgie enorm hard maar ik heb het hier ook naar mijn zin, tis een prachtig land en een prachtige stad.
Elke dag gaat het een beetje beter de ups en downs zijn normaal. Maar de momenten dat ik het naar mijn zin heb mis ik jullie toch nog steeds.
Besos, hasta luego !
maandag 18 juli 2011
De eerste dagen!
Zo mijn eerste Blog bericht in Bolivia. Het is hier nu 7:43, je vraagt je zeker af waarom ik zo vroeg opsta. Awel ik sta hier elke dag zo vroeg op, om de een of andere reden kan ik hier echt niet langer dan 7uur slapen. Mijn gastzusjes wijn net naar school vertrokken, de eerste dag na hun 3weken vakantie. Ik ga ze sffs mee ophalen en dan gaan we met de directeur praten. Alles blijft heel vaag hier en aangezien mijn gastouders niet goed Engels spreken en ik geen Spaans zal dit voorlopig ook zo blijven. Ik zal even een kort verslag van dag tot dag schrijven.
Dinsdag
Om 16:00 moest ik op de luchthaven zijn voor mijn bagage in te checken. Mijn broer en beste vriend Roy vergezelde mij en mijn ouders. Het afscheid moest nogal snel verlopen van AFS en er zijn natuurlijk traantjes gevloeid. Onze vlucht richting Madrid zou om 19.00 vertrekken maar we hadden al meteen een vertraging van een uur. En om kwart na 1 hadden we onze aansluiting richting Lima. Geen enkel probleem normaal gezien. Maar voor ddat probleem werd gezorgt.. Enkelen onder ons waaronder mezelf moesten hun handbagage afgeven wegens te groot. Waardoor we in Madrid uit de vertrek terminal moesten gaan en ons dus mosten haasten om de conectievlucht te halen. Uiteindelijk zijn ze met heel de groep optijd in ons vliegtuig geraakt en vlogen we richting Lima.
Woensdag
Na de lange vlucht kwamen we in Lima aan. Omdat ze in La Paz op 3600m aankwamen besloot ik om een pilleke tegen de hoogte te nemen (Diamox). Brol echte brol, de anderen en ik werden er gewoon ziek van. Hoofdpijn, slaperigheid, misselijkheid, ....Maar het zou toch helpen tegen de hoogte dus had ik het er wel voor over. Aangekomen in El Alto, La Paz waz Elien het eerste die zich onwel voelde. Even later begon het bij mij ook. De koppijn is onbeschrijfelijk, het gevoel alsof mijn hersenen wegbrandde overmeesterde me. Aangekomen in ons hotel werd het niet beter en heb ik zelfs moeten overgeven. Andres heeft me dan een pilleke tegen de hoogte en het overgeven gegeven. En voila, het ging terug veel beter. De Diamox had ons al ziek gemaakt voor ze aankwamen en in de bijsluiter stond niets over hoogteziekte maar toch heeft het ziekenhuis dit voorgeschreven. Tijdens het avondeten kregen we Lama wat tot mijn grote verbazing toch redelijk goed smaakte.
Donderdag
Donderdag bestond de dag uit veiligheidsvoorschriften, uitleg, enzo.... Alles wat we in België ook al te horen kregen. Tijdens de middag zijn ze even het centrum ingegaan voor de sfeer al wat op te snuiven en La Paz is een leuke en levendige stad.
Vrijdag
Tussen 10 en 12 zouden de AFS'ers van La Paz worden opgehaald door hun gastouders. Pao mijn zus van 17 was er om half 11. Waarna we samen met de mama richting Irpavi reden. Eens aangekomen heb ik met mijn gastzussen Pao Andrea en Maria Renee gepraat over mijn reis en over Bolivia. In het Engels natuurlijk. In de namiddag zijn ze naar Megacenter gegaan een groot winkel centruñ waar ze hun vrienden ontmoeten en s'avonds zijn ze naar de parade voor de 202jaar van La Paz gegaan en daar heb ik koeienhart gegeten. Het was niet vies maar had de smaak van petrolium door het gebruik ervan.
Zaterdag
Zaterdag was een zeer rustige dag tot de namiddag. Tegen een uur of half 6 zijn we vertrokken naar het huis van een vriendin van mijn gastzussen. Daar hebben we een spel gespeeld, voetbal gekeken en heb ik boliviaans bier gedronken. Eigenlijk niet zo lekker, afwaswater zoals mijn papa zou zeggen. Daarna zijn ze terug naar huis gekeerd om ons om te kleden want we ging naar FORUM een dicotheek in La Paz. Voor we naar de dico gingen zijn ze eerst nog lang een vriedin gegaan om ons dar verder klaar te maken en tegen 12 zijn we naar FORUM vertrokken een zalige discotheek.
Zondag
Na 3uur slaap zijn ze moeten opstaan om arme mensen te gaan helpen. In februari is er een aardverschuiving geweest en heel veel mensen zijn hun huis kwijt geraakt. Een groep jongeren helpen deze mensen. Ze hebben met de kinderen gespeeld en ze kregen vanalle kados en snoep.
In de namiddag waren de familie en vrienden thuis om samen de zondag door te brengen. Het was wel fijn maar ik mis mijn familie toch hoor.
Met de tijd zal alles beter verlopen en zal ik me hier ook meer thuis beginnen voelen.
Besos!
Dinsdag
Om 16:00 moest ik op de luchthaven zijn voor mijn bagage in te checken. Mijn broer en beste vriend Roy vergezelde mij en mijn ouders. Het afscheid moest nogal snel verlopen van AFS en er zijn natuurlijk traantjes gevloeid. Onze vlucht richting Madrid zou om 19.00 vertrekken maar we hadden al meteen een vertraging van een uur. En om kwart na 1 hadden we onze aansluiting richting Lima. Geen enkel probleem normaal gezien. Maar voor ddat probleem werd gezorgt.. Enkelen onder ons waaronder mezelf moesten hun handbagage afgeven wegens te groot. Waardoor we in Madrid uit de vertrek terminal moesten gaan en ons dus mosten haasten om de conectievlucht te halen. Uiteindelijk zijn ze met heel de groep optijd in ons vliegtuig geraakt en vlogen we richting Lima.
Woensdag
Na de lange vlucht kwamen we in Lima aan. Omdat ze in La Paz op 3600m aankwamen besloot ik om een pilleke tegen de hoogte te nemen (Diamox). Brol echte brol, de anderen en ik werden er gewoon ziek van. Hoofdpijn, slaperigheid, misselijkheid, ....Maar het zou toch helpen tegen de hoogte dus had ik het er wel voor over. Aangekomen in El Alto, La Paz waz Elien het eerste die zich onwel voelde. Even later begon het bij mij ook. De koppijn is onbeschrijfelijk, het gevoel alsof mijn hersenen wegbrandde overmeesterde me. Aangekomen in ons hotel werd het niet beter en heb ik zelfs moeten overgeven. Andres heeft me dan een pilleke tegen de hoogte en het overgeven gegeven. En voila, het ging terug veel beter. De Diamox had ons al ziek gemaakt voor ze aankwamen en in de bijsluiter stond niets over hoogteziekte maar toch heeft het ziekenhuis dit voorgeschreven. Tijdens het avondeten kregen we Lama wat tot mijn grote verbazing toch redelijk goed smaakte.
Donderdag
Donderdag bestond de dag uit veiligheidsvoorschriften, uitleg, enzo.... Alles wat we in België ook al te horen kregen. Tijdens de middag zijn ze even het centrum ingegaan voor de sfeer al wat op te snuiven en La Paz is een leuke en levendige stad.
Vrijdag
Tussen 10 en 12 zouden de AFS'ers van La Paz worden opgehaald door hun gastouders. Pao mijn zus van 17 was er om half 11. Waarna we samen met de mama richting Irpavi reden. Eens aangekomen heb ik met mijn gastzussen Pao Andrea en Maria Renee gepraat over mijn reis en over Bolivia. In het Engels natuurlijk. In de namiddag zijn ze naar Megacenter gegaan een groot winkel centruñ waar ze hun vrienden ontmoeten en s'avonds zijn ze naar de parade voor de 202jaar van La Paz gegaan en daar heb ik koeienhart gegeten. Het was niet vies maar had de smaak van petrolium door het gebruik ervan.
Zaterdag
Zaterdag was een zeer rustige dag tot de namiddag. Tegen een uur of half 6 zijn we vertrokken naar het huis van een vriendin van mijn gastzussen. Daar hebben we een spel gespeeld, voetbal gekeken en heb ik boliviaans bier gedronken. Eigenlijk niet zo lekker, afwaswater zoals mijn papa zou zeggen. Daarna zijn ze terug naar huis gekeerd om ons om te kleden want we ging naar FORUM een dicotheek in La Paz. Voor we naar de dico gingen zijn ze eerst nog lang een vriedin gegaan om ons dar verder klaar te maken en tegen 12 zijn we naar FORUM vertrokken een zalige discotheek.
Zondag
Na 3uur slaap zijn ze moeten opstaan om arme mensen te gaan helpen. In februari is er een aardverschuiving geweest en heel veel mensen zijn hun huis kwijt geraakt. Een groep jongeren helpen deze mensen. Ze hebben met de kinderen gespeeld en ze kregen vanalle kados en snoep.
In de namiddag waren de familie en vrienden thuis om samen de zondag door te brengen. Het was wel fijn maar ik mis mijn familie toch hoor.
Met de tijd zal alles beter verlopen en zal ik me hier ook meer thuis beginnen voelen.
Besos!
maandag 11 juli 2011
De laatste 20 uur!
Zo zo, hier zijn ze dan. De laatste 20uur in België, de laatste 20 uur bij de mama en papa, de familie, de vrienden, in mijn vertrouwde omgeving,...
De laatste 20uur van mijn zorgeloze leventje. Hoe dichter het komt hoe liever ik wil vertrekken maar ook hoe liever ik hier wil blijven. Het is helemaal niet makkelijk om de mensen waar je van houdt, de mensen die altijd voor je klaar staan voor 11 maanden achter te laten. Ook al ben je nooit ver weg door de moderne communicatiemiddelen, toch voelt dit niet zo. Ik ben een gevoelsmens. Ik zie, voel, ruik en proef graag. Er gaan hier dingen gebeuren die ik met spijt in het hart moet missen. Ik denk dan aan de 80ste verjaardag van mijn Nonno (opa in het Italiaans). Maar er zijn nog zo dingen, kansen en noem maar op.
Desalniettemin ga ik een jaar beleven waar ik nieuwe kansen mag benutten. Ik zal een nieuwe familie krijgen, nieuwe broers, zussen, neefjes, nichtjes, onkels, tantes, omas, opas, vrienden, vriendinnen!
Dit jaar betekent zoveel voor mij, een jaar voor mij alleen. Een jaar waarvan ik ga genieten zoals ik nog nooit genoten heb. Ik doe mijn best om elke dag door een roze bril te zien, ook tijdens de moeilijke momenten. Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar dat ik deze kans krijg. Ik weet hoe moeilijk ze het ermee hebben maar voor mij is het ook moeilijk om hen hier te laten.
Bolivia gaat mijn leven veranderen en dat alleen maar op een positieve manier!
Ik wil iedereen bedanken voor de steun die ze me gaven, voor de liefde die ik kreeg, voor de GE-WEL-DIG-E cadeaus die jullie mij gaven.
Liefste mama en papa, broers, bomie, nonna, nonno schoonzussen, onkels, tantes, neefjes en nichtjes jullie hebben mij de steun gegeven die ik nodig had voor aan dit avontuur te kunnen beginnen. Het is een geweldig gevoel om te weten dat zoveel mensen achter me staan en me zullen steunen tijdens dit jaar.
Liefste vriendjes en vriendinnetjes ik zal jullie zeker niet vergeten ook al weet ik dat jullie hier schrik voor hebben. Michelle blijft Michelle, ik blijf de even goedlachse maar toch wisselvallige persoon die jullie kennen. Bedankt voor het begrip en soms ook onbegrip. Jullie plaats in mijn leven heeft een heel belangrijke rol. Ik wens jullie allemaal veel succes met wat jullie ook doen gaan. Voor degene die aan de hogeschool of unif beginnen! Make me proud.
Hop naar Bolivia !
Besos <3
De laatste 20uur van mijn zorgeloze leventje. Hoe dichter het komt hoe liever ik wil vertrekken maar ook hoe liever ik hier wil blijven. Het is helemaal niet makkelijk om de mensen waar je van houdt, de mensen die altijd voor je klaar staan voor 11 maanden achter te laten. Ook al ben je nooit ver weg door de moderne communicatiemiddelen, toch voelt dit niet zo. Ik ben een gevoelsmens. Ik zie, voel, ruik en proef graag. Er gaan hier dingen gebeuren die ik met spijt in het hart moet missen. Ik denk dan aan de 80ste verjaardag van mijn Nonno (opa in het Italiaans). Maar er zijn nog zo dingen, kansen en noem maar op.
Desalniettemin ga ik een jaar beleven waar ik nieuwe kansen mag benutten. Ik zal een nieuwe familie krijgen, nieuwe broers, zussen, neefjes, nichtjes, onkels, tantes, omas, opas, vrienden, vriendinnen!
Dit jaar betekent zoveel voor mij, een jaar voor mij alleen. Een jaar waarvan ik ga genieten zoals ik nog nooit genoten heb. Ik doe mijn best om elke dag door een roze bril te zien, ook tijdens de moeilijke momenten. Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar dat ik deze kans krijg. Ik weet hoe moeilijk ze het ermee hebben maar voor mij is het ook moeilijk om hen hier te laten.
Bolivia gaat mijn leven veranderen en dat alleen maar op een positieve manier!
Ik wil iedereen bedanken voor de steun die ze me gaven, voor de liefde die ik kreeg, voor de GE-WEL-DIG-E cadeaus die jullie mij gaven.
Liefste mama en papa, broers, bomie, nonna, nonno schoonzussen, onkels, tantes, neefjes en nichtjes jullie hebben mij de steun gegeven die ik nodig had voor aan dit avontuur te kunnen beginnen. Het is een geweldig gevoel om te weten dat zoveel mensen achter me staan en me zullen steunen tijdens dit jaar.
Liefste vriendjes en vriendinnetjes ik zal jullie zeker niet vergeten ook al weet ik dat jullie hier schrik voor hebben. Michelle blijft Michelle, ik blijf de even goedlachse maar toch wisselvallige persoon die jullie kennen. Bedankt voor het begrip en soms ook onbegrip. Jullie plaats in mijn leven heeft een heel belangrijke rol. Ik wens jullie allemaal veel succes met wat jullie ook doen gaan. Voor degene die aan de hogeschool of unif beginnen! Make me proud.
Hop naar Bolivia !
Besos <3
Abonneren op:
Posts (Atom)