Hola mijn liefste volgertjes!
Als eerste moet ik even kwijt dat ik godverdomme veel geld heb opgedaan in de maand november. Hoe komt dit? Door al het reizen dat ik gedaan heb deze maand.
3 november zijn we vertrokken richting het titicacameer, het hoogste en volgens mij ook koudste meer ter wereld. Het titicacameer verbindt Peru met Bolivia. Plan voor dag 1 was richting Isla del sol te gaan om overblijfselen van de inca's te zien en aangezien ik geen ruine liefhebber ben was het voor mij ne hoop stenen op elkaar! Wat ik vooral leuk vond was de hele dag op het dek van de boot zitten. Zaaaalig! Lekker dik ingepakt en varen. Alle stress, zorgen en andere negeatieve dingen even van u weg laten blazen!
Tegen de avond zgingen we richting ons hotel...met de gedachten van ons meteen op het bed te kunnen gooien. Niet dus, we moesten nog een wandeltocht van een halfuur doen bergop op een bergeiland. IK WAS DOOD! Gvd echt niet te doen met al die bagage. Onderweg kwamen we ezels, schapen en reuze varkens tegen. Ons hotelleke lag in midden en boven op het eiland waar je natuurlijk een geweldig uitzicht had! Ik heb daar super maar echt super lekkere trucha(forel) gegeten. Op vingers van af te likken zo goed. Natuurlijk ons kenende zijn we helemaal niet vroeg gaan slapen en hebben we eens goed gefeest die nacht ;-).
4 november gingen we naar isla del la luna en terug naar La Paz. Na goed ontbeten te hebben moesten we weer het eilang afstappen, gelukkig allemaal bergaf maar toch geen gemakkelijke weg. Echt een avontuur!
Weeral zouden we een dag op de boot doorbrengen, zalig dus. Aangekomen op de isla del la luna kregen een aantal belgen het geweldige idee om naakt het titicacameer in te springen. Super grappig echt waar. Ik heb dit niet gedaan omdat ik ziek was en echt niet nog zieker wou worden. Weeral een paar kapotte stenen bekenen en toen kwam het hoogtepunt van de dag het middagmaal. Een doek met allemaal typische bolivaanse dingen op, verschillende soorten aardappel, mais, vlees, kaas, llajua en een ensalada. Man zo lekker echt waar. Gevochten hebben ze voor de laatste deeltjes! Hierna zijn we teruggekeerd naar de plaats waar onze bus stond, het meer overgestoken en teruggekeerd naar La Paz. Eerst heb ik wel een Alpaca eens goed vastgenomen :D Super super super blij dat ik was! I Love Alpacas, Llamas zijn lelijke kut beesten!
Zaterdag 5 november heb ik de volledige dag maar echt volledige dag op AFS doorgebracht. REORIENTATIE van min voeten, echt waar. Kregen we weeral die grafiek die we al duuzend keer in Belgie gehad hadden tot de middag zijn we daar mee bezig geweest echt LAME. Daarna vettige pollos en elis gegeten en begonnen met een energizer en een toneel. Igualito a Belgica. In de avond was onze talentenshow, ieder comite moest een opvoering doen en die van La Paz gingen dansen. Tinku heb ik gedanst echt super was het gegaan. Omdat het de eerste keer was dat alle intercambios op 1 plek samen waren zijn we daarna eens goed op zijn Boliviaans gaan feesten met toch wel zware gevolgen. :D
Zondag 6 november zijn we vertrokkken richting Oruro om daar de trein te nemen richting Uyuni. Oruro is dus DE stad van het Carnaval. Ik met grootse verwachtingen naar Oruro toe werd diep teleurgesteld. De meest lelijke stad en meeste vuile en meest stinkende stad die ik gezien heb tot nu toe echt BAH! En daar wordt dan carnaval gedanst, makeover van de bovenste plank wordt dat. Tegen 7 uur hadden we onze trein richting Uyuni waar we om 2uur 'snachts zouden aankomen. Comfortabele trein, ze verkochten zelfs pintjes dus dat zat goed voor de komende 7uur. We hebben toch vooral goed geslapen in die trein. Aangekomen in Uyuni zijn we direkt naar onze hostel gegaan en gaan slapen.
7november hebben we mogen uitslapen en zijn we daarna naar het treinen kerkhof gegaan, echt impresionant. Super mooi en die ideale locatie om een fotoshoot te doen volgens mij. Allemaal oude treinen veroest en vervallen. Paar dode honden en schedels met horens. Er hing zo een sfeer rond dat kerkhof en zeker de moeite om te bezoeken. Fotos volgen zo snel mogelijk op Facebook. In de namiddag zouden we Museums gaan bezoeken maar omdat de gidsen niet kwamen opdagen hebben we dat niet gedaan en de ganse namiddag geslapen en rondgehangen. In de avond hebben we een previa ( voordrink) gehouden in onze hostel om te vieren dat we allemaal samen waren. Want echt je bent op dat moment met iedereen ofja bijna iedereen een. Dezelfde ervaringen en gevoelens worden gedeeld en iedereen begrijpt je. Zelfs het hoofd van afs bolivia internationaal is met ons mee komen drinken. Na het eten zijn we naar een cafe gegaan waar ze llama Sperma verkochten en natuurlijk hebben we dat gedronken en hmmmm lekker dat dat was. Of er nu in die shot echte llama sperma zat of niet zal eeuwig en altijd een raadsel blijven maar de mix van likeuren maakten toch een goede shot moest het niet zo zijn. Een avond om nooit te vergeten was het echt super goed geamuseerd en zotte dingen zijn er gebeurt heeeeeel zotte. Met als gevolg de dag erna een dikke kater en gvd die was idd dik!
8-9 november hebben we in jeeps rondgereden. 2dagen lang echt Zalig! Dikke muziek op, genieten van de omgeving want ze zaten daar in het hol van pluto, media de la nada. Eerst ziijn we naar het Lago colorado geweest, het gekleurde meer. Door de zon krijgt het meer verschillende kleuren echt sjiek naartschijnt. Ik zeg naartschijnt omdat we daar net bij zonsondergang aankwamen en niks van het meer hebben kunnen zien. De dag erna zijn we naar meren geweest met Flamingos. Awel ik heb gezien wat je op national geografic ziet. ADEMBENEMEND miljoenen flamencos in groep bijelkaar. Tot op een 2m stond ik van hun. Rare beestjes toch wel en klein. Daarna zijn we eindelijk vertrokken richting de SALAR UYUNI, het hoogtepunt van de reis. En het was echt een hoogtepunt. Ik kan het echt niet beschrijven je moet er zeker 1x geweest zijn want sprookjesachtig is het echt. Die nacht zijn we teruggekeerd naar Oruro met de trein en de 10de november zaten we terug in La Paz.
11-12-13 en 14 hebben we ons bezig gehouden met de belgjes die nog een paardagen in la paz verbleven. Super lekker restaurantje ondekt wat helemaal niet duur is en wat naar de touristische straatjes geweest.Een paar van de jongens zijn de Huana Potosi gaan beklimmen.
Dinsdag 15 november was David Guetta in La paz, wat een feest echt waar. Ik ben geen fan maar die man kan feesten echt waar. Nog steeds wordt erover nagepraat hoe goed het was en hoe goed we ons geamuseerd hadden echt ge wel dig!
van de 21 tot de 29 ben ik in Santa Cruz geweest een week uitrussten, bikini time, shoppen, eten en goed feesten. En dat allemaal hebben we voor 200% gedaan. Zelfs heb ik mijn prom dress daar gekocht en een paar nieuwe Havaianas. Ook zijn we daar weer naar een concert geweest namelijk het concert van calle 13, weeral een dik feest echt goed waren ze! Alleen zijn die cambas( bijnaam voor mensen die in santa cruz wonen) veel te tranquila voor mij. Paceñas, ik onderanderen, zijn echte feestbeesten en levensgenieters.
Ook heb ik nog van 28 oktober tot en met 3 november in het ziekehuis gelegeven met een zware maaginfectie, uitdroging en hogebloeddruk. En echt geen pretje was het. Ik heb me niet echt aan mijn dieet gehouden omdat ik daar gewoon nog zwakker van werd. Met al dat reizen ging witte rijst met droge kip me echt niet goed doen dus heb ik vaarwel tegen mijn dieet gezegd en terug goed beginnen eten! Nu gaat alles beter alle ik weet zelf ook wel van wat ik ziek wordt hier en dat is heel die situatie waar ik in zit en waarin AFS met echt niet wilt helpen he. Maarjah hierop was ik voorbereid dat afs zijn rug ging draaien.
Morgen is mijn verjaardag, week erna mijn graduation daarna kerstmis en dan nieuwjaar in Tarija en dan gaan we rondreizen. Man ik kijk er al naar uit!
Alle liefste familie, vrienden, kennisen, geintereseerden en ongeintereseerden Tot over een maand!
Besos
woensdag 30 november 2011
maandag 17 oktober 2011
los mejores momentos
Liefste iedereen,
De Musical mama mia stond de afgelopen 2maanden en een half centraal in mijn leven. De voorstelling van de promocion 2011. Elk jaar doet ieder jaar van jong tot oud een theater voorstellig en dit jaar was het Mama Mia voor de promocion. Omdat ik de film nog nooit gezien had begreep ik er de helft van de tijd niets van. Dus ben ik de film toch maar eens gaan kijken en ik moet zeggen wij hebben dat ongelofelijk goed vertaald naar een musical echt zalig goed. Wat was mijn taak nu in de musical? Danseres van Mama mia, dancing queen en supertrooper.Echt super leuk was het ongelofelijk goed geamuseerd. We hebben zelfs gewonnen met onze musical van heel onze school en hier gaat het van kleuter tot 6middelbaar. Super blij was ik omdat we mss naar cochabamba gaan gaan.
Que paso el martes, miercoles, sabado ?
De film the hangover noemt hier "que paso ayer?" en iedereen die deze film gezien heeft weet hoe geweldig die is. Waarom ga ik vertellen over que paso el martes,... omdat dat de dagen zijn dat er dingen gebeurt zijn samen met mijn vrienden en die dagen geleden hebben tot mijn vriendengroep nu. Elke keer als ik met mijn vriendengroep iets ga doen zoals drinken in de straten van Los Pinos of gewoon iets doen moet er altijd iets gebeuren. Ik ben het nog nooit maar echt nog nooit geweest die de oorzaak was van het drama, kotsen, ruzies( wel grofheid), wakker worden in een onbekende stad of andere hangover toestanden. Misschien ene keer toen ik geweend had maar daar had ik echt wel een rede toe door de deprimerende toestand en muziek op de moment. Maar ondanks dat er altijd iets moet gebeuren zijn de dagen met mijn groep de meest onvergetelijke dagen uit mijn leven. Nooit heb ik mij zo geamuseerd als met hun. Wie is mijn groep nu?
Las nenas de los nenes
Zo is sinds kort de naam van onze groep die ontstaan is uit 2 groepen. 5 meisjes en 9 jongens. En de meest geweldige 5 meisjes die ik ooit ontmoet heb...zaaligste personen ever geen twijfel mogelijk. En de jongens van hetzelfde...altijd staan ze voor me klaar, brengen ze mij naar huis of zijn ze er gewoon wanneer ik een knuffel nodig heb. Deze mensen ga ik voor altijd in mijn hart dragen! Echt ik weet niet hoe ik er meer over kan zeggen dan superlativen te gebruiken. De dagen, momenten met hun zijn de meest amusanten altijd lachen en gekke dingen doen. Maar ook staat iedereen altijd klaar voor iedereen en dat maakt het zo geweldig. Een van de weinige keren dat ik zo positief ben over mensen...of dat mensen mij dit gevoel geven.
Los amoooooooo!
Pakje uit Belgie
In september heb ik mijn pakje uit Belgie aangekregen!!!!! Zaaaaaaaalig. Wat zat er allemaal in?
Chocolade chocolade chocolade, Prince koeken, chocotoffs, kinder bueno, nutella, parfum, kaartje, SMURFEN, Hello kitty,... denk dat het alles is! Echt zalig om dit allemaal te ontvangen van thuis uit!
ENAF
Wat is enaf? Enaf is een caporales groep in La Paz. Wat is caporales? Een folkloristische dans typisch uit Bolivia. Zoek het maar eens op op het internet en als je op you tube ingeeft Enaf oruro dan vind je filmpjes van mijn groep in het grootste carnaval van oruro. En Oruro is de reden van alles. Het is nu echt een droom om daar te dansen 4 dagen lang. Ik heb hier echt een liefde voor dansen ontwikkeld.
Koken met de Belgen
Koken met de Belgen is een van de leukste dingen die je 1x in de maand kan doen! Zalig om eens 1 keer allemaal samen te komen en te vertellen over je ervaringen, je bezigheden, feesttoestanden en nog meer van dat. Maar ook zalig om bekende dingen te eten zoals: tomatensoep met balletjes, ovenschotel met puree gehakt en bloemkool en om aftesluiten de lekkerste tiramisu ever die van mijn MAMAAA! Ook dat samen inkopen doen koken en plantrekken maakt het samenhorigheidsgevoel nog groter! En dat allemaal met een goeie fles rode wijn uit chile en een gezonde dosis gelach en de perfecte avond is er.
En al de rest dat in mij op komt
Wel dit is denk ik meer voor de mensen die zin hebbben om mij volgendjaar optevolgen. Ondanks alles wat hier aant gebeuren is ben ik hier super gelukkig, mijn Boliviaanse vrienden zijn de meest zalige mensen ever en de Belgjes zijn het extra duwtje in de rug. Voor geen miljoen zou ik nu terug keren n aar Belgie, je beseft dat je op deze leeftijd echt weinig achterlaat, buiten familie en een paar goeie vrienden is alles veranderlijk. En omdat je toch allemaal ergens anders gaat studeren gaan je vrienden toch verranderen. Zelfs wanneer ik hier zit verandert mijn leven in Belgie, goeie en slechte dingen gebeuren en de goeie ontvang je en de slechte kan je niet veel aan doen omdat je nu eenmaal de dingen niet in persoon kan zijn en het meesten via fb chat verloopt. Wel dat zijn de dingens des leven en alles komt uiteindelijk wel terug op zijn pootjes in Belgie daar moet je je in je jaar eeeecht geen zorgen over gaan maken. Mensen gaan je ongevoelig, ongeintereseerd of egoistisch vinden maar uiteindelijk gaan ze het begrijpen. Het zijn maar 11 maanden en het zijn nu al ondanks alle problemen de beste 3 maanden uit mijn leven, denk maar hoe het is zonder problemen. Ik ben nog nooit in mijn leven zo gelukkig geweest als hier samen met de meest geweldige personen. Gracias a dios zeggen we dan. Een jaar in het buitenland ik zou er zo nog een boeken!
Lieverdjes ik mis jullie wel hoor en ik hou super veel van jullie!
Tot de volgende!
Mijn oprechte excuses voor al 2maand niet meer op mijn blog geschreven te hebben. Door de omstandigheden hier was dit moeilijk. Ik ga jullie het negatieve nieuws besparen voor de maand December. Feit van deze vrolijke maand een beetje te bederven met mijn Drama. Over wat ge ik het wel hebben?
- Mama Mia
- Que paso el martes, miercoles, sabado ?
- Las nenas de los nenes
- Pakje uit Belgie
- ENAF
- koken met de Belgen
- En al de rest dat in mij op komt
De Musical mama mia stond de afgelopen 2maanden en een half centraal in mijn leven. De voorstelling van de promocion 2011. Elk jaar doet ieder jaar van jong tot oud een theater voorstellig en dit jaar was het Mama Mia voor de promocion. Omdat ik de film nog nooit gezien had begreep ik er de helft van de tijd niets van. Dus ben ik de film toch maar eens gaan kijken en ik moet zeggen wij hebben dat ongelofelijk goed vertaald naar een musical echt zalig goed. Wat was mijn taak nu in de musical? Danseres van Mama mia, dancing queen en supertrooper.Echt super leuk was het ongelofelijk goed geamuseerd. We hebben zelfs gewonnen met onze musical van heel onze school en hier gaat het van kleuter tot 6middelbaar. Super blij was ik omdat we mss naar cochabamba gaan gaan.
Que paso el martes, miercoles, sabado ?
De film the hangover noemt hier "que paso ayer?" en iedereen die deze film gezien heeft weet hoe geweldig die is. Waarom ga ik vertellen over que paso el martes,... omdat dat de dagen zijn dat er dingen gebeurt zijn samen met mijn vrienden en die dagen geleden hebben tot mijn vriendengroep nu. Elke keer als ik met mijn vriendengroep iets ga doen zoals drinken in de straten van Los Pinos of gewoon iets doen moet er altijd iets gebeuren. Ik ben het nog nooit maar echt nog nooit geweest die de oorzaak was van het drama, kotsen, ruzies( wel grofheid), wakker worden in een onbekende stad of andere hangover toestanden. Misschien ene keer toen ik geweend had maar daar had ik echt wel een rede toe door de deprimerende toestand en muziek op de moment. Maar ondanks dat er altijd iets moet gebeuren zijn de dagen met mijn groep de meest onvergetelijke dagen uit mijn leven. Nooit heb ik mij zo geamuseerd als met hun. Wie is mijn groep nu?
Las nenas de los nenes
Zo is sinds kort de naam van onze groep die ontstaan is uit 2 groepen. 5 meisjes en 9 jongens. En de meest geweldige 5 meisjes die ik ooit ontmoet heb...zaaligste personen ever geen twijfel mogelijk. En de jongens van hetzelfde...altijd staan ze voor me klaar, brengen ze mij naar huis of zijn ze er gewoon wanneer ik een knuffel nodig heb. Deze mensen ga ik voor altijd in mijn hart dragen! Echt ik weet niet hoe ik er meer over kan zeggen dan superlativen te gebruiken. De dagen, momenten met hun zijn de meest amusanten altijd lachen en gekke dingen doen. Maar ook staat iedereen altijd klaar voor iedereen en dat maakt het zo geweldig. Een van de weinige keren dat ik zo positief ben over mensen...of dat mensen mij dit gevoel geven.
Los amoooooooo!
Pakje uit Belgie
In september heb ik mijn pakje uit Belgie aangekregen!!!!! Zaaaaaaaalig. Wat zat er allemaal in?
Chocolade chocolade chocolade, Prince koeken, chocotoffs, kinder bueno, nutella, parfum, kaartje, SMURFEN, Hello kitty,... denk dat het alles is! Echt zalig om dit allemaal te ontvangen van thuis uit!
ENAF
Wat is enaf? Enaf is een caporales groep in La Paz. Wat is caporales? Een folkloristische dans typisch uit Bolivia. Zoek het maar eens op op het internet en als je op you tube ingeeft Enaf oruro dan vind je filmpjes van mijn groep in het grootste carnaval van oruro. En Oruro is de reden van alles. Het is nu echt een droom om daar te dansen 4 dagen lang. Ik heb hier echt een liefde voor dansen ontwikkeld.
Koken met de Belgen
Koken met de Belgen is een van de leukste dingen die je 1x in de maand kan doen! Zalig om eens 1 keer allemaal samen te komen en te vertellen over je ervaringen, je bezigheden, feesttoestanden en nog meer van dat. Maar ook zalig om bekende dingen te eten zoals: tomatensoep met balletjes, ovenschotel met puree gehakt en bloemkool en om aftesluiten de lekkerste tiramisu ever die van mijn MAMAAA! Ook dat samen inkopen doen koken en plantrekken maakt het samenhorigheidsgevoel nog groter! En dat allemaal met een goeie fles rode wijn uit chile en een gezonde dosis gelach en de perfecte avond is er.
En al de rest dat in mij op komt
Wel dit is denk ik meer voor de mensen die zin hebbben om mij volgendjaar optevolgen. Ondanks alles wat hier aant gebeuren is ben ik hier super gelukkig, mijn Boliviaanse vrienden zijn de meest zalige mensen ever en de Belgjes zijn het extra duwtje in de rug. Voor geen miljoen zou ik nu terug keren n aar Belgie, je beseft dat je op deze leeftijd echt weinig achterlaat, buiten familie en een paar goeie vrienden is alles veranderlijk. En omdat je toch allemaal ergens anders gaat studeren gaan je vrienden toch verranderen. Zelfs wanneer ik hier zit verandert mijn leven in Belgie, goeie en slechte dingen gebeuren en de goeie ontvang je en de slechte kan je niet veel aan doen omdat je nu eenmaal de dingen niet in persoon kan zijn en het meesten via fb chat verloopt. Wel dat zijn de dingens des leven en alles komt uiteindelijk wel terug op zijn pootjes in Belgie daar moet je je in je jaar eeeecht geen zorgen over gaan maken. Mensen gaan je ongevoelig, ongeintereseerd of egoistisch vinden maar uiteindelijk gaan ze het begrijpen. Het zijn maar 11 maanden en het zijn nu al ondanks alle problemen de beste 3 maanden uit mijn leven, denk maar hoe het is zonder problemen. Ik ben nog nooit in mijn leven zo gelukkig geweest als hier samen met de meest geweldige personen. Gracias a dios zeggen we dan. Een jaar in het buitenland ik zou er zo nog een boeken!
Lieverdjes ik mis jullie wel hoor en ik hou super veel van jullie!
Tot de volgende!
vrijdag 26 augustus 2011
La diferencia entre Bélgica y Bolivia
Dit blog bericht is iets later als normaal, mijn verontschuldigingen hiervoor. Zondag was nogal een drukke dag en door met mama en papa te skypen was ik vergeten dat ik jullie ook nog op de hoogte moest houden.
Aangezien mijn doen en laten hier in een vast ritme zit en ik nog steeds geen hobby heb ( ben er mee bezig) ga ik jullie niet vervelen met herhalingen van herhalingen!
Wat ik wel ga doen in dit blog bericht is de verschillen tussen België en Bolivia opnoemen op vlak van mensen, eten, cultuur, geloof en al de rest waar ik kan opkomen.
Wat mij in deze maand nog iets is opgevallen en wat het er ook niet makkelijker opmaakt is dat ik het gevoel heb dat ik mezelf moet herontdekken. Ik de persoon die dacht dat ze alles wist van zichzelf en zich helemaal kende komt nu op een punt waar het lijkt helemaal niet te zijn. En dat maakt het er niet makkelijker op. Ik besef dat ik op sommige vlakken al anders denk maar andere dingen worden dan weer 100% bevestigd. het is zo een aan en af gedoe dat ik er heel onzeker van word. En Michelle Defooz die onzeker wordt, ik had het niet durven denken maar dat is de deel van de ervaring zeker.
Ik heb eigenlijk gewoon zin om een paar dagen iets heel uitputtend te doen zoals stappen naar scherpenheuvel maar dan hier in Bolivia. Om alles eens op een rijtje te zetten en mijn gedachten te legen.
Fysiek zit ik in Bolivia maar mentaal zit ik nog te veel in België. Ben blij dat ik op mijn blog mijn alles kan uiten voor een jaar en achteraf jullie berichtjes op facebook met goede moed en steun, doet deugd!
Adios Amigos y familia!
Te quiero muchu y te extraño!
<3
Aangezien mijn doen en laten hier in een vast ritme zit en ik nog steeds geen hobby heb ( ben er mee bezig) ga ik jullie niet vervelen met herhalingen van herhalingen!
Wat ik wel ga doen in dit blog bericht is de verschillen tussen België en Bolivia opnoemen op vlak van mensen, eten, cultuur, geloof en al de rest waar ik kan opkomen.
- Snickers smaken anders dan in België, minder noot achtig en minder caramel.:(
- Bier is hier even duur als in België sterke drank goedkopen. Voor een fles Havana Rum Special betaalde we 200Bs dus zo een 20€.
- Chocolade is hier AF-SCHUW-E-LIJK! Een blokje suiker zal ik het noemen.
- Water van hetzelfde, heeft echt een mega rare smaak buiten het water va Vital is nog goed.
- Manderijnen, banaan, appelsienen, watermeloen, druiven, papaya,... zijn hier veel veel veel veel veeeeel lekkerder als in België. Meer smaak, sappiger, verser en duidelijk onberwerkt. Groenten zijn ook lekker maar niet veel verschil omdat de groeten bij ons toch goed gekweekt worden.
- Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel fastfood gegeten als in deze anderhalve maand. En neen ik ben nog niets verdikt.
- De eerste plaats waar ze onze frietjes met respect namaken maar natuurlijk net zo goed als in België maar toch voor een jaar kan ik er wel mee leven.
- Mensen prefereren hier ongezond boven gezond, dus goedkoop boven duur. Wij eten liever bio en gezond dus duurder dan iets moeten uit te halen.
- Families komen hier elke zondag samen en is dat nu met de kinder, onkels, tantes, vrienden,... elke zondag is het familie dag!
- Mensen zijn heel bescheiden over wat ze verdienen en hoe ze leven, in België weet iedereen alles van elkaar.
- Politieke meningen worden hier dan goed geuit, de evo is dan ook bij de meerderheid van de bevolking niet gewilt. Mensen praten over hun politiek standpunt in België ligt dit nogal gevoelig.
- Iedereen staat klaar om elkaar te helpen en is altijd even vriendelijk.
- Er leven misschien 20 verschillende cultuuren in 1 stad veredevol of toch zo vredevol mogelijk samen.
- Folklore is hier allesbehalve saai ( aloewel bokrijk is cool maar toch). Meer dan 70 folkloristische dansen volgens mijn zus. Met als coolste TINKU!
- Zoveel verschillend eten, natuurlijk door al de verschillende cultuuren.
- Trufi's, het meest handige openbaarvervoermiddel ever.
- Mensen zijn hier heel open over hun geloof en gaan regelmatig naar de kerk, bij het paseren van de kerk maken ze zelfs een kruisteken.
- Kinderen discuteren zelfs over het bestaan van Jezus en zijn daden.
- Boliviaanse mis is eigenlijk best wel cool, met gezang en gepreek en veel jeugd.
- In 1 provincie heb je gebergte, hoogvlakte en laagvlakte.
Wat mij in deze maand nog iets is opgevallen en wat het er ook niet makkelijker opmaakt is dat ik het gevoel heb dat ik mezelf moet herontdekken. Ik de persoon die dacht dat ze alles wist van zichzelf en zich helemaal kende komt nu op een punt waar het lijkt helemaal niet te zijn. En dat maakt het er niet makkelijker op. Ik besef dat ik op sommige vlakken al anders denk maar andere dingen worden dan weer 100% bevestigd. het is zo een aan en af gedoe dat ik er heel onzeker van word. En Michelle Defooz die onzeker wordt, ik had het niet durven denken maar dat is de deel van de ervaring zeker.
Ik heb eigenlijk gewoon zin om een paar dagen iets heel uitputtend te doen zoals stappen naar scherpenheuvel maar dan hier in Bolivia. Om alles eens op een rijtje te zetten en mijn gedachten te legen.
Fysiek zit ik in Bolivia maar mentaal zit ik nog te veel in België. Ben blij dat ik op mijn blog mijn alles kan uiten voor een jaar en achteraf jullie berichtjes op facebook met goede moed en steun, doet deugd!
Adios Amigos y familia!
Te quiero muchu y te extraño!
<3
zondag 14 augustus 2011
1 month down 10 months to go!
Ik vind het zelf ergens ongeloofwaardig maar er is al een maand hier voorbij. En ofwel duurt een maand niet lang ofwel vliegt de tijd hier. Welke van de twee opties het is maakt eigenlijk niet uit, want de tijd vliegt toch! Het feit dat de tijd vliegt is positief maar ook negatief. Positief omdat dit wil zeggen dat ik me goed amuseer. Negatief omdat er nu nog maar 10 maanden zijn om Spaans te leren, 10 maanden om te genieten van mijn AFS en Boliviaanse vriendjes, 10maanden om zoveel mogelijk te zien, 10 maanden om nog eens anticucho(brochette van koeienhart) te eten en nog maar 10maanden om zoveel mogelijk te genieten van alles en iederee rond mij.
En de mensen die liever hebben dat ik morgen terugkom dan over 10maanden zullen denken dat ik plots een ommekeer gemaakt heb ik mijn gevoelens. Neen, ik mis België en mijn liefste oudertjes en mijn beste vriendjes nog steeds. Maar het feit is jullie zijn er zelfs hier voor mij. En daardoor is het gemis dragelijker. Ik vind het zalig als ik op fb of op skype komt en daar een berichtje klaarstaat voor mij om te lezen. Of ik bekijk mijn Belgische gsm en daar staat een sms op. Uit deze kleine dingen haal ik de kracht om me over het gemis heen te zetten en verder te genieten van mijn leven hier.
Ik zal eens even stoefen met mijn goede punten voor Spaans. Op het eind van onze 2 weken Spaanse les kregen we een examen met alles wat we gehad hadden, wetende dat het 2/3 werkwoorden vervoegen waren in de Presente, perfecto, inperfecto, indefinido, gerundio, futuro. Ik had niet kunnen leren voor mijn examen omwille van het drukke dagschema. Dus ik was ervan overtuigd dat ik niet meer dan 55% ging halen, tot mijn grote verbazing haalde ik maar liefst 84%! Ben toch wel fier op mezelf hiervoor hoor amai nog niet. Nu zit ik in de intermedia(gevorderde) klas omdat ik toch graag extra lessen wou krijgen. Ondanks die 84% is het toch nog moeilijk op Spaans te spreken, ik heb totaal geen maar echt geen vocabulair en dat is toch de hoofdzaak om een taal te spreken! Maar het gaat wel elke week beter en beter. Gisteren heb ik bevoorbeeld een uur met mijn gastmama gepraat over vanalles en nog wat en ookal ging het soms moeilijk we hebben het gesprek toch een uur volgehouden! Het verstaan gaad idd beter dan het spreken opzich.
Het volgende gaat over mijn gastzus gaan. Omdat iedereen me vraagt om uit te leggen hoe het zit en waar de vork juist mis zit en ik te lui ben om het 300x opnieuw te vertellen ga ik hier meer uitleg geven erover. De hoofdzaak is dat mijn karakter en mijn zus haar karakter totaal niet bij elkaar passen. Zij hecht totaal geen belang aan niets of niemand buiten aan haarzelf...haar eigen plezier gaat voor op de rest. Ik beweer hier niet dat dit een slechte karakter eigenschap is maar die past gewoon niet bij mijne. Ookal ben ik op sommige vlakken selfish ingesteld toch zal ik altijd een ander zijn geluk voorzetten op die van mij, ik zal altijd rekening houden met wat de ander wil doen en hoe die zich voelt en hierbij beschrijf ik ook mijn kleine zus. Mijn oudste zus is 17 maar heeft de houding van iemand van 14 en dat botst. Mijn gastmama vertelde me zelfs dat ze nu erger is als ervoor en dat ze dat heel moeilijk vind. Door haar karakter krijg je situaties zoals in het vorige blog bericht. En eerlijk gezegd ik ben daar niet mee opgezet, het feit van dat alleen laten en zij feesten, ok nog. Maar dat ik voor haar moet liegen tegen mijn gastouders en 2 telefoons krijg waarin ze me aant afsnauwen is als een kind van 12 vind ik toch er net overgaan. Terwijl ik daar 2uur en half buiten in de kou heb gestaan. Ik verlang gewoon meer respect, niet veel een beetje is genoeg. Maarja AFS zegt dat ze met haar gaan praten en dat het waarschijnlijk hoofdzakelijk komt omdat ze nog maar 2maanden terug is van Amerika. We zullen zien hoe het vordert, ik wil hier allesinds niet weg uit deze familie. Ik heb het hier goed en als ik verander zal ik niet weten waar ik terecht kom. Ik probeer me daar ook volledig overheen te zetten maar da is niet elke dag even makkelijk en zeker niet als iedereen je gelijk geeft zelfs mensen van hier, mensen van mijn school die haar gedrag zien en zeggen dat het niet goed zit.
Ze heeft ook goeie momenten en daar probeer ik zoveel mogelijk van te genieten, wanneer ze weer in zo een bui is negeer ik het gewoon en verplaats ik mij naar mijn kamer.
Ik heb mezelf op de moeilijke momenten al vaak de vraag gesteld wat ik zou doen moest ik een ticket naar België krijgen en hell no dat ik terugkeer. Tis hier echt fantastisch, het land, de cultuur, de mensen, het weer, de plaats! Ik kan het niet aan om in een omgeving te komen waar alles plat is, die bergen rondom mij ga ik toch missen dan ze! Maar echt La Paz is een prachtige stad! Alle seizoenen in 1 deel, alle reliefen in 1 deel, alle culturen in 1deel. La Paz is gewoon alles in 1. En het fijne is ik woon er midden in. Op een half uur zit ik in het stadscentrum en kan ik me laten gaan in de drukte. Op een kwartier heb ik een chil stadje waar ik op mijn gemak kan relaxen of shisha gaan roken. Alle toch een geweldig leven dat ik hier eigenlijk heb.
Ik wil toch nog even de mensen bedanken zoals mijn ouders en enkele vrienden(je weet zelf wel wie) voor er deze maand elke keer voor me te zijn. Voor de lieve woorden, berichten, smsen, telefoons, skypesessies. Voor de steun die jullie me geven en voor het feit dat jullie er nog altijd voor me zijn. Ik wil jullie bedanken voor dezelfde vrienden te blijven als die die we waren in België en zelfs hechter. Want echte vrienden blijven zelfs vrienden overzeees heb ik nu gemerkt en dat is geweldig. Bedankt daarvoor!
Mama en Papa toch bedankt voor mijn weensessies te trotseren want ik besef dat dat voor jullie heel moeilijk moet geweest zijn om mij zo te zien en er eigenlijk niets aan kunnen doen. Bedankt want dat heeft het voor mij een stuk makkelijker gemaakt om alles te aanvaarden.
Ik hoop dat ik op ieder van jullie de volgende 10maanden ook nog kan rekenen en weet dat als 1 van jullie een probleem heeft mij gewoon een berichtje moet stuuren en ik er voor je zal zijn. Want we zijn en blijven vrienden en familie zelfs overzee!
Voor degene die graag een postkaart uit Bolivia ontvangen voor 1 of andere verzameling aantevullen of gewoon dat willen hebben. Stuur je adres maar door en ik zal er voor zorgen!
Voor degene die mij brieven, postkaarten, noodrandsoenen, overlevingsdozen of gewoon een pakket vol liefde willen stuuren, dit is het adres:
Edif. Playon
Piso 2 dpto. 2A
Calle 13 esquina Aviles
Irpavi
Telefono: 2720446
La Paz Bolivia
Schrijf het zo volledig op aub en dan moet het normaal aankomen! Laat me iets weten als je een pakje of een brief stuurt. Ik raad je wel aan als je een pakje stuurt om dat met meerdere te doen, zo kan je de prijs delen. Het is iets van een 60€ voor 5kg.
Hasta lluego familia y amigos!
En de mensen die liever hebben dat ik morgen terugkom dan over 10maanden zullen denken dat ik plots een ommekeer gemaakt heb ik mijn gevoelens. Neen, ik mis België en mijn liefste oudertjes en mijn beste vriendjes nog steeds. Maar het feit is jullie zijn er zelfs hier voor mij. En daardoor is het gemis dragelijker. Ik vind het zalig als ik op fb of op skype komt en daar een berichtje klaarstaat voor mij om te lezen. Of ik bekijk mijn Belgische gsm en daar staat een sms op. Uit deze kleine dingen haal ik de kracht om me over het gemis heen te zetten en verder te genieten van mijn leven hier.
Ik zal eens even stoefen met mijn goede punten voor Spaans. Op het eind van onze 2 weken Spaanse les kregen we een examen met alles wat we gehad hadden, wetende dat het 2/3 werkwoorden vervoegen waren in de Presente, perfecto, inperfecto, indefinido, gerundio, futuro. Ik had niet kunnen leren voor mijn examen omwille van het drukke dagschema. Dus ik was ervan overtuigd dat ik niet meer dan 55% ging halen, tot mijn grote verbazing haalde ik maar liefst 84%! Ben toch wel fier op mezelf hiervoor hoor amai nog niet. Nu zit ik in de intermedia(gevorderde) klas omdat ik toch graag extra lessen wou krijgen. Ondanks die 84% is het toch nog moeilijk op Spaans te spreken, ik heb totaal geen maar echt geen vocabulair en dat is toch de hoofdzaak om een taal te spreken! Maar het gaat wel elke week beter en beter. Gisteren heb ik bevoorbeeld een uur met mijn gastmama gepraat over vanalles en nog wat en ookal ging het soms moeilijk we hebben het gesprek toch een uur volgehouden! Het verstaan gaad idd beter dan het spreken opzich.
Het volgende gaat over mijn gastzus gaan. Omdat iedereen me vraagt om uit te leggen hoe het zit en waar de vork juist mis zit en ik te lui ben om het 300x opnieuw te vertellen ga ik hier meer uitleg geven erover. De hoofdzaak is dat mijn karakter en mijn zus haar karakter totaal niet bij elkaar passen. Zij hecht totaal geen belang aan niets of niemand buiten aan haarzelf...haar eigen plezier gaat voor op de rest. Ik beweer hier niet dat dit een slechte karakter eigenschap is maar die past gewoon niet bij mijne. Ookal ben ik op sommige vlakken selfish ingesteld toch zal ik altijd een ander zijn geluk voorzetten op die van mij, ik zal altijd rekening houden met wat de ander wil doen en hoe die zich voelt en hierbij beschrijf ik ook mijn kleine zus. Mijn oudste zus is 17 maar heeft de houding van iemand van 14 en dat botst. Mijn gastmama vertelde me zelfs dat ze nu erger is als ervoor en dat ze dat heel moeilijk vind. Door haar karakter krijg je situaties zoals in het vorige blog bericht. En eerlijk gezegd ik ben daar niet mee opgezet, het feit van dat alleen laten en zij feesten, ok nog. Maar dat ik voor haar moet liegen tegen mijn gastouders en 2 telefoons krijg waarin ze me aant afsnauwen is als een kind van 12 vind ik toch er net overgaan. Terwijl ik daar 2uur en half buiten in de kou heb gestaan. Ik verlang gewoon meer respect, niet veel een beetje is genoeg. Maarja AFS zegt dat ze met haar gaan praten en dat het waarschijnlijk hoofdzakelijk komt omdat ze nog maar 2maanden terug is van Amerika. We zullen zien hoe het vordert, ik wil hier allesinds niet weg uit deze familie. Ik heb het hier goed en als ik verander zal ik niet weten waar ik terecht kom. Ik probeer me daar ook volledig overheen te zetten maar da is niet elke dag even makkelijk en zeker niet als iedereen je gelijk geeft zelfs mensen van hier, mensen van mijn school die haar gedrag zien en zeggen dat het niet goed zit.
Ze heeft ook goeie momenten en daar probeer ik zoveel mogelijk van te genieten, wanneer ze weer in zo een bui is negeer ik het gewoon en verplaats ik mij naar mijn kamer.
Ik heb mezelf op de moeilijke momenten al vaak de vraag gesteld wat ik zou doen moest ik een ticket naar België krijgen en hell no dat ik terugkeer. Tis hier echt fantastisch, het land, de cultuur, de mensen, het weer, de plaats! Ik kan het niet aan om in een omgeving te komen waar alles plat is, die bergen rondom mij ga ik toch missen dan ze! Maar echt La Paz is een prachtige stad! Alle seizoenen in 1 deel, alle reliefen in 1 deel, alle culturen in 1deel. La Paz is gewoon alles in 1. En het fijne is ik woon er midden in. Op een half uur zit ik in het stadscentrum en kan ik me laten gaan in de drukte. Op een kwartier heb ik een chil stadje waar ik op mijn gemak kan relaxen of shisha gaan roken. Alle toch een geweldig leven dat ik hier eigenlijk heb.
Ik wil toch nog even de mensen bedanken zoals mijn ouders en enkele vrienden(je weet zelf wel wie) voor er deze maand elke keer voor me te zijn. Voor de lieve woorden, berichten, smsen, telefoons, skypesessies. Voor de steun die jullie me geven en voor het feit dat jullie er nog altijd voor me zijn. Ik wil jullie bedanken voor dezelfde vrienden te blijven als die die we waren in België en zelfs hechter. Want echte vrienden blijven zelfs vrienden overzeees heb ik nu gemerkt en dat is geweldig. Bedankt daarvoor!
Mama en Papa toch bedankt voor mijn weensessies te trotseren want ik besef dat dat voor jullie heel moeilijk moet geweest zijn om mij zo te zien en er eigenlijk niets aan kunnen doen. Bedankt want dat heeft het voor mij een stuk makkelijker gemaakt om alles te aanvaarden.
Ik hoop dat ik op ieder van jullie de volgende 10maanden ook nog kan rekenen en weet dat als 1 van jullie een probleem heeft mij gewoon een berichtje moet stuuren en ik er voor je zal zijn. Want we zijn en blijven vrienden en familie zelfs overzee!
Voor degene die graag een postkaart uit Bolivia ontvangen voor 1 of andere verzameling aantevullen of gewoon dat willen hebben. Stuur je adres maar door en ik zal er voor zorgen!
Voor degene die mij brieven, postkaarten, noodrandsoenen, overlevingsdozen of gewoon een pakket vol liefde willen stuuren, dit is het adres:
Edif. Playon
Piso 2 dpto. 2A
Calle 13 esquina Aviles
Irpavi
Telefono: 2720446
La Paz Bolivia
Schrijf het zo volledig op aub en dan moet het normaal aankomen! Laat me iets weten als je een pakje of een brief stuurt. Ik raad je wel aan als je een pakje stuurt om dat met meerdere te doen, zo kan je de prijs delen. Het is iets van een 60€ voor 5kg.
Hasta lluego familia y amigos!
zondag 7 augustus 2011
En weer een week voorbij.
Zo hier ben ik weer met een blog bericht. Deze week heb ik nog steeds hetzelfde ritme als de andere weken. School, Spaanse les, stad in, thuis. Dus eigenlijk is er niet zo veel boeiends gebeurt deze week.
Deze week stond eigenlijk volledig in teken van independence day van Bolivia, 6 augustus. Alles moest goed zijn voor de defile van vrijdag.3 Vrijdag zouden alle colleges meelopen in de defile voor de independence day. Het is een soort van parade waar alle promos van alle colleges in meelopen. Omdat vrijdag de defile was begonnen we donderdag al met het vieren van de feestdag. Naartschijnt moest iedereen zijn grijze rok aandoen, maar zoals gewoonlijk vertelde mijn oudste zus mij dit niet en vertrokken we in onze jogging.
Aangekomen op school kreeg ik al meteen de commentaar dat ik de foute outfit aanhad, ik verwees naar mijn zus die mij dit niet vertelde en blijkbaar vond ze het ook niet belangrijk.
Maar eigenlijk verlief de donderdagmorgen zoals een maadagmorgen, volkslied, schoollied, paar teksten en gedaan. Maar ik vind dat wel leuk want iedereen zingt zo uit volle borst mee de ene wat onnozeler dan de ander.
Omdat een paar leerkrachten bezig waren voor de defile hadden we amper les en hingen we wat rond. In de namiddag had ik mijn examen Spaans. Natuurlijk door het gebrek aan tijd heb ik niet of amper kunnen leren dus het examen is gebasseerd op mij parate kennis. Eigenlijk maakt het examen niet zoveel uit want we krijgen vanaf maandag extra lessen en in de gevorderde groep. Na het examen ben ik met Stans, Evi, Kri en haar duitse nicht naar de manicure geweest voor 2,5€. Check de foto's maar op Facebook.
Vrijdag de grote dag, de dag waar iedereen zoveel over vertelde, We moesten het maandag uniform aandoen. Foto's ervan te vinden op facebook. Bij het vertrek deed ik mijn blazer aan en vertelde mijn oudste zus dat dit niet mocht. Vond ik een beetje raar aangezien het pokke koud is smorgens en je met een hemd alleen niet ver komt. Dus ik verkleumend in de trufi en uitgestapt aan de plaats van de defile. Iedereen had zijn uniform aan en het is grappig om te zien hoe verschillend iedereen is. De ene rok wat korter dan de andere. Onderweg naar onze staan plaats kwamen we een paar mensen van onze school tegen die ons vertelde dat je zonder blazer niet binnen mocht in de defile. Daar stonden we dan weeral eens zonder het juiste. We liepen dan maar langs onze defile op en waren werkelijk zoals de rest het zei La Salle Marignale. Uiteindelijk is mijn gastmoeder de blazers komen brengen en heb ik de laatste 5min nog kunnen meelopen.
Normaal moest ik weeral met mijn zus en haar vrienden mee maar ik had hier echt geen zin in.
Het is gewoon dat ik daar altijd als 5de ziel aan de wagen bijzit en daar heb ik echt geen zin in en ik had ook geen zin om weeraal van 1 uur te drinken.
Dan ben ik mij met Stans gaan omkleden bij ons thuis en zijn we ff san miguel gegaan, normaal gingen we met haar klas iets doen maar hadden bijde weinig zin waardoor we samen een film zijn gaan kijken in Mega.
Stans is hier echt een grote steun voor mij, wanneer we het moeilijk hebben helpen we elkaar er altijd door en dat doet goed. Het is fijn om iemand te hebben die hetzelfde doormaakt en je daardoor ook begrijpt.
En er is eigenlijk maar 1 reden waardoor ik het moeilijk heb of 1persoon. Ik probeer me daar elke keer weer overheen te zetten maar soms lukt dit echt niet en ik hoop dat het verandert echt.
Zaterdag hadden we gepland om met de belgen en Cristiaan, de gast die een jaar in Antwerpen verbleef en zot goed Nederlands-Antwerps spreekt, naar Forum te gaan. Dus mijn dag was redelijk rustig tot de avond. We zijn voor naar Forum te gaan eerst in een super leuke bar iets gaan drinken, voordrinken, en tegen half 12 zijn we vertrokken naar Forum en daar begon de miserie. De miserie begon bij het binnen gaan, ik was de enige die binnen mocht van onze groep en de rede was omdat ik er ouder uitzag. De rest mocht niet binnen omdat ze een papieren id hadden en Thomas geen paspoort mee had. Net zoals de vorige keer heb ik mijn zussen binnen gehaald. Ik ben dan naar de portier gegaan en gevraagd waarom ze niet binnen mochten en ik wel. Ik zag er ouder uit...ben dan in mijn colere geschoten en heb dan in het Spaans tegen heb gezegt wat voor een domme grap dat was en dat hij mij wel binnen laat met de kopie en de rest niet. Thomas is de enige die 17 is maar verjaard net zoals mij op 1 December. En hij had niks van bewijs bij en daarom konden we gewoonweg niet binnen. En dit is echt bad luck de vorige keer was dat met mijn oudste zus en hebben we ze toch binnen gekregen na goed zagen. Dankzij shari was iedereen buiten Thomas binnen maar ze wouwden hem echt niet binnen laten. Mijn zussen hadden hun inkom al betaald maar ik ging mijn vrienden niet achterlaten. Ik was met hun weg dus bleef ik ook bij hun. Ik ben dan gewoon terug naar buiten gegaan met de rest. Omdat mijn zussen wel bleven en om 3uur thuis moesten zijn moest ik ervoor zorgen dat ik bezig bleef tot half 3. Niet echt verantwoordelijk van mijn oudste zus maar ok. Aangezien het een feestdag was was er echt niks open. We zijn dan in het eerste cafe gelukkig nog binnen kunnen gaan en om half hebben we de taxi naar huis genomen omdat mijn zussen toen stonden te wachten op een taxi.
Tegen kwart voor kreeg ik de eerste afblaf telefoon van mijn oudste zus, van waar ik was( aangezien ik hen 5min ervoor een sms gestuurd had dat ik in de taxi zat, nog steeds in de taxi), dat ik het kon uitleggen waarom we laat waren aan de ouders. Ik ging binnen 5 min daar zijn dus. Paar minuten later weeral zo een telefoon en weeral afblaffen en dat ik niet luister en dit en dat. Dikke zever ik was er 10 voor 3 dus.
Bij het uitstappen heb ik mijn gedacht gezegd tegen haar en ze heeft niks geantwoord, ze keek me aan met van die hush puppy ogen :s
Achjah ik probeer dit soort situaties zoveel mogelijk te negeren maar nu is het echt moeilijk. Ik mis thuis echt en dit zou nooit in Belgie gebeuren, ik zou mijn gastzus nooit alleen laten maarja dat ben ik en niet zij.
Voor de rest gaat alles wel goed met mij hoor alleen dit brengt me weer naar beneden!
Besos!
Deze week stond eigenlijk volledig in teken van independence day van Bolivia, 6 augustus. Alles moest goed zijn voor de defile van vrijdag.3 Vrijdag zouden alle colleges meelopen in de defile voor de independence day. Het is een soort van parade waar alle promos van alle colleges in meelopen. Omdat vrijdag de defile was begonnen we donderdag al met het vieren van de feestdag. Naartschijnt moest iedereen zijn grijze rok aandoen, maar zoals gewoonlijk vertelde mijn oudste zus mij dit niet en vertrokken we in onze jogging.
Aangekomen op school kreeg ik al meteen de commentaar dat ik de foute outfit aanhad, ik verwees naar mijn zus die mij dit niet vertelde en blijkbaar vond ze het ook niet belangrijk.
Maar eigenlijk verlief de donderdagmorgen zoals een maadagmorgen, volkslied, schoollied, paar teksten en gedaan. Maar ik vind dat wel leuk want iedereen zingt zo uit volle borst mee de ene wat onnozeler dan de ander.
Omdat een paar leerkrachten bezig waren voor de defile hadden we amper les en hingen we wat rond. In de namiddag had ik mijn examen Spaans. Natuurlijk door het gebrek aan tijd heb ik niet of amper kunnen leren dus het examen is gebasseerd op mij parate kennis. Eigenlijk maakt het examen niet zoveel uit want we krijgen vanaf maandag extra lessen en in de gevorderde groep. Na het examen ben ik met Stans, Evi, Kri en haar duitse nicht naar de manicure geweest voor 2,5€. Check de foto's maar op Facebook.
Vrijdag de grote dag, de dag waar iedereen zoveel over vertelde, We moesten het maandag uniform aandoen. Foto's ervan te vinden op facebook. Bij het vertrek deed ik mijn blazer aan en vertelde mijn oudste zus dat dit niet mocht. Vond ik een beetje raar aangezien het pokke koud is smorgens en je met een hemd alleen niet ver komt. Dus ik verkleumend in de trufi en uitgestapt aan de plaats van de defile. Iedereen had zijn uniform aan en het is grappig om te zien hoe verschillend iedereen is. De ene rok wat korter dan de andere. Onderweg naar onze staan plaats kwamen we een paar mensen van onze school tegen die ons vertelde dat je zonder blazer niet binnen mocht in de defile. Daar stonden we dan weeral eens zonder het juiste. We liepen dan maar langs onze defile op en waren werkelijk zoals de rest het zei La Salle Marignale. Uiteindelijk is mijn gastmoeder de blazers komen brengen en heb ik de laatste 5min nog kunnen meelopen.
Normaal moest ik weeral met mijn zus en haar vrienden mee maar ik had hier echt geen zin in.
Het is gewoon dat ik daar altijd als 5de ziel aan de wagen bijzit en daar heb ik echt geen zin in en ik had ook geen zin om weeraal van 1 uur te drinken.
Dan ben ik mij met Stans gaan omkleden bij ons thuis en zijn we ff san miguel gegaan, normaal gingen we met haar klas iets doen maar hadden bijde weinig zin waardoor we samen een film zijn gaan kijken in Mega.
Stans is hier echt een grote steun voor mij, wanneer we het moeilijk hebben helpen we elkaar er altijd door en dat doet goed. Het is fijn om iemand te hebben die hetzelfde doormaakt en je daardoor ook begrijpt.
En er is eigenlijk maar 1 reden waardoor ik het moeilijk heb of 1persoon. Ik probeer me daar elke keer weer overheen te zetten maar soms lukt dit echt niet en ik hoop dat het verandert echt.
Zaterdag hadden we gepland om met de belgen en Cristiaan, de gast die een jaar in Antwerpen verbleef en zot goed Nederlands-Antwerps spreekt, naar Forum te gaan. Dus mijn dag was redelijk rustig tot de avond. We zijn voor naar Forum te gaan eerst in een super leuke bar iets gaan drinken, voordrinken, en tegen half 12 zijn we vertrokken naar Forum en daar begon de miserie. De miserie begon bij het binnen gaan, ik was de enige die binnen mocht van onze groep en de rede was omdat ik er ouder uitzag. De rest mocht niet binnen omdat ze een papieren id hadden en Thomas geen paspoort mee had. Net zoals de vorige keer heb ik mijn zussen binnen gehaald. Ik ben dan naar de portier gegaan en gevraagd waarom ze niet binnen mochten en ik wel. Ik zag er ouder uit...ben dan in mijn colere geschoten en heb dan in het Spaans tegen heb gezegt wat voor een domme grap dat was en dat hij mij wel binnen laat met de kopie en de rest niet. Thomas is de enige die 17 is maar verjaard net zoals mij op 1 December. En hij had niks van bewijs bij en daarom konden we gewoonweg niet binnen. En dit is echt bad luck de vorige keer was dat met mijn oudste zus en hebben we ze toch binnen gekregen na goed zagen. Dankzij shari was iedereen buiten Thomas binnen maar ze wouwden hem echt niet binnen laten. Mijn zussen hadden hun inkom al betaald maar ik ging mijn vrienden niet achterlaten. Ik was met hun weg dus bleef ik ook bij hun. Ik ben dan gewoon terug naar buiten gegaan met de rest. Omdat mijn zussen wel bleven en om 3uur thuis moesten zijn moest ik ervoor zorgen dat ik bezig bleef tot half 3. Niet echt verantwoordelijk van mijn oudste zus maar ok. Aangezien het een feestdag was was er echt niks open. We zijn dan in het eerste cafe gelukkig nog binnen kunnen gaan en om half hebben we de taxi naar huis genomen omdat mijn zussen toen stonden te wachten op een taxi.
Tegen kwart voor kreeg ik de eerste afblaf telefoon van mijn oudste zus, van waar ik was( aangezien ik hen 5min ervoor een sms gestuurd had dat ik in de taxi zat, nog steeds in de taxi), dat ik het kon uitleggen waarom we laat waren aan de ouders. Ik ging binnen 5 min daar zijn dus. Paar minuten later weeral zo een telefoon en weeral afblaffen en dat ik niet luister en dit en dat. Dikke zever ik was er 10 voor 3 dus.
Bij het uitstappen heb ik mijn gedacht gezegd tegen haar en ze heeft niks geantwoord, ze keek me aan met van die hush puppy ogen :s
Achjah ik probeer dit soort situaties zoveel mogelijk te negeren maar nu is het echt moeilijk. Ik mis thuis echt en dit zou nooit in Belgie gebeuren, ik zou mijn gastzus nooit alleen laten maarja dat ben ik en niet zij.
Voor de rest gaat alles wel goed met mij hoor alleen dit brengt me weer naar beneden!
Besos!
zondag 31 juli 2011
3 weken in Bolivia
Zo ik zit hier bijna 3 weken en het gevoel is alsof ik hier langer zit. Elke dag gaat het beter en beter met me, maar mijn onwetendheid in het Spaans staat toch veel in de weg. Want als ik Spaans kon had ik meer communicatie met de Bolivianen en zou het, ¨ik ben alleen op de wereld¨-gevoel, niet meer zo alleen zijn.
De gewoonte dat mijn klas of de vrienden van mijn zussen met mij in het Engels communiceren begint mij toch een beetje tegen te steken. Ook al vraag ik voor Spaans tegen mij te praten toch doen ze het niet. Ik laat gewoon merken dat ik hun begrijp.
Met mijn gastouders probeer ik zoveel mogelijk in het Spaanse te communiceren en zij doen dit ook met mij. Het is verbasend hoe snel je een taal oppikt. 3 weken geleden kon ik alleen ¡Hola! ¿Comme estas? en een paar woorden zeggen. En nu probeer ik de kennis die ik verworven heb zo goed mogelijk te benutten om toch te kunnen communiceren en banden te smeden.
Want dat is voor mij mijn struikelblok, het gemis aan communicatie. En had ik geweten dat ik hierdoor een moeilijke tijd zou beleven dan had ik wel Spaans geleerd voor ik kwam. Maar nu behelp ik mij voorlopig in het Spanglish, Frans en duits. Dank u opleiding secretariaat-talen!
Op school gaat alles zijn gewone gang. En ik ga hier echt graag naar school. Waarom weet ik niet want veel doe ik niet tijdens de lessen maar het is een bezigheid. Het is ook een leuke school met een leuke klas en zo leer ik de taal ook sneller.
Maandag de 25ste ben ik hier voor de eerste keer naar de film gegaan samen met Stans. Stans is afkomstig van leuven en woont hier in Los Pinos, onder Irpavi. Ze wou heel graag de laatste HP gaan zien. Wat is er allemaal verschillend met de cinema in België?
1. Ticket kost 5€ voor 2 personen,
2. een mega popcorn met 2 mega drinks en een snoepje kost 4€,
3. er is GEEN pauze tijdens de film (wat toch voor ongemakken zorgt met zo een mega cola),
4. geen genummerde plaatsen.
Het feit dat we 9€ betalen voor alles voor 2 personen klinkt erg ongeloofwaardig maar toch is het zo. En over de film, ondanks ik geen HP fan ben toch vond ik het een goede film. Soms een beetje langdraadig en een droog einde maar ik ga toch de andere ook eens bekijken.
Dinsdag zijn we dan samen met AFS naar Plaza Murillo, museo del litoral Boliviano, museo Casa de Murillo en Calle en naar de Mercado de las Brujas gegaan. Plaza Murillo is genoemd naar meneer Murillo die de onafhankelijkheid van Bolivia heeft voortgebracht. Hij samen met zijn volgers in opstand gekomen tegen de Spanjaarden. Plaza Murillo is een heel mooi plein in het centrum van La Paz, op dit plein bevindt zich ook het presidentieel paleis. Het plein is overbevolkt en dit meestal door de duiven. Foto´s volgen op FB.
Mercado de las Brujas betekent heksen markt. Hier kan je vanalle kruiden, beeldjes, planten, offerschotels, etc. kopen. één van die dingen zijn llama foetussen, ja een echte foetus van een llama gedroogd. Sommige onbehaard en klein de andere iets te groot en te behaard om een foetus te zijn. Best wel creepy om te zien. Rondon calle de las brujas vind je ook straten met typische Boliviaanse dingen, opslag verliefd. Het ergste is dat ik hier verliefd word op de gevaarlijkere plaatsen. Uyustus is daar ook een verliefdheid van. Een markt waar je van wc-potten tot gsm tot eten tot kleren tot weet ik veel wat allemaal nog kan kopen voor een veel goedkopere prijs dan onder. Arriba(boven) is het altijd goedkoper en man man ze hebben er leuke dingen. Met mijn ouders(mijn echte ouders) zou ik er een dag kunnen doorbrengen. Met die markt kan je heel je huis inrichten. Love it!
Woensdag ben ik dan met Stans na de Spaanse les even naar Megacenter gegaan, beetje rondhangen en bodylotion gekocht. En het moest ene op basis van olie zijn want dat is hier eeeeecht wel nodig als je geen witte benen van de droogte wilt en na het ontharen overal wondjes.
Donderdag zijn we met de Belgen(buiten Thomas) gaan eten in de factory. Het betere iets te Amerikaanse fast food restaurant. Daar hebben we buffalo wings en frietjes gegeten. Buffalo wings zijn kippevleugeltjes gebakken en daar een bbq-saus of pikante saus bij en de frietjes waren vers en in de schil gebakken. Natuuuurlijk niet zo goed als in België maar het heeft gesmaakt. en daarbij een vers gemaakte ijs thee, ah zaalig. En als desert, de kers op de taart. Een grote warme vanbinnen nog een beetje lopende brownie met vanille ijs en chocoladesaus. HMMMMMMMMMMMMM! en dit voor 170 bs dat is 17€. We waren met 4 man en hadden 24 vleugeltjes, een grote portie frieten, 3 verse ice thee en 1 sprite en de brownie voor ons 4. Het is gewoon om te schetsen hoe belachelijk goedkoop het hier is. Zo goedkoop dat ik(we) soms geschokeerd zijn en het niet kunnen geloven.
De vrijdag bestond uit school, Spaanse les, klaarmaken voor winter, Tequila, Vodka, veel te veel mensen zien slecht gaan, overal braaksel, GSM gestolen, slapen.
Winter party is een feestje georganiseerd door Psy sky en enkele jongens uit mijn klas zitten daarbij. Iedereen praatte erover als het het feestje van het jaar was dus ik dacht, dit word beter dan FORUM. Het trok op niks! Veel te jonge mensen die er te sletterig uitzien of te sletterig gedragen. 14jaar, in een hoekske met een jonge kussen alsof het de laatste keer is dat je ooit iemand zal kussen terwijl zakt je bloes af waardoor iedereen je BH ziet en een half uur later zit je ergens slecht te gaan. En daar sta je dan als beschaafde Belg, want wij belgen zijn
Zaterdag(gisteren dus) was het de dans parade van de universiteiten. Van 1 tot 8 zijn we daar geweest en het grootste deel heb ik me verveeld. En dit door dezelfde rede als altijd. Maarjah. Er zaten zeer leuke dansen tussen vooral de tinku. Het zijn allemaal traditionele Boliviaanse dansen die de universiteiten presenteren. en tegen een uur of 3 begon de Boliviaanse gewoonte weer. En zijn ze er ingevlogen. Tegen een uur of 6 begon het wel terug leuker te worden omdat ik eindelijk mensen had gevonden die ook van alternative rock, scream enzo houden. Heel even hebben we dan ook samen een concertje gehouden met liedjes van Papa Roach en Paceña. Het bier van La Paz, te vergelijken met de stella of jup. Maar na een tijdje proef je niet meer dat het afwaswater is. Kwestie van persoonlijke smaak. Ik heb ook voor de eerste keer tucumanas gegeten. Soort van empanada maar dan gefrituurd en de inhoud is anders. Bij de tucumana kan je ook zelf nog dingen toevoegen zoals groeten en saus. Maar ook bij de empanadas doe ik er altijd de llajua bij. Een te picante salsa maar ooooh zo lekker bij de empanada en tucumana. Nu nog salteñas eten en het is compleet.
Je merkt het of niet maar als ik mijn dag zelf indeel of zelf dingen plan gaat het altijd beter. Ik begrijp het ook volledig mijn zussen en vooral de oudste is net een dikke maand terug van Amerika. En als ze bij haar vrienden is is ze alleen maar bezig met hen en val ik er zo buiten. Daarom wil ik zo snel mogelijk de taal kunnen zodat ik mijn eigen vrienden kan maken en met mijn vrienden dingen kan doen. Niet dat de Belgen geen optie zijn integendeel maar een mix van de Belgen en de Bolivianen zou het ideaal maken.
Vandaag is het weer zondag de dag waar ik altijd voor vrees. Mijn moeilijkste dag van de week. Ik hoop dat het vandaag anders gaat zijn en het wel een fijne dag word niet zo saai als al de andere keren. En draait het toch op saaiheid uit dan trek ik er op uit. Hoe zelfstandiger ik word hoe beter voor mezelf!
Sorry voor de altijd zooooo lange blog berichten maar het is makkelijker om 1x per week te bloggen dan een paar keer per week. dus chichos ik hoop dat jullie er plezier aan hebben om mijn blogberichten te lezen en zo nog van mij te kunnen horen. Voel je vrij om me toe te voegen via skype michelle.defooz als je zin hebt om me te horen en te zien.
Besos!
De gewoonte dat mijn klas of de vrienden van mijn zussen met mij in het Engels communiceren begint mij toch een beetje tegen te steken. Ook al vraag ik voor Spaans tegen mij te praten toch doen ze het niet. Ik laat gewoon merken dat ik hun begrijp.
Met mijn gastouders probeer ik zoveel mogelijk in het Spaanse te communiceren en zij doen dit ook met mij. Het is verbasend hoe snel je een taal oppikt. 3 weken geleden kon ik alleen ¡Hola! ¿Comme estas? en een paar woorden zeggen. En nu probeer ik de kennis die ik verworven heb zo goed mogelijk te benutten om toch te kunnen communiceren en banden te smeden.
Want dat is voor mij mijn struikelblok, het gemis aan communicatie. En had ik geweten dat ik hierdoor een moeilijke tijd zou beleven dan had ik wel Spaans geleerd voor ik kwam. Maar nu behelp ik mij voorlopig in het Spanglish, Frans en duits. Dank u opleiding secretariaat-talen!
Op school gaat alles zijn gewone gang. En ik ga hier echt graag naar school. Waarom weet ik niet want veel doe ik niet tijdens de lessen maar het is een bezigheid. Het is ook een leuke school met een leuke klas en zo leer ik de taal ook sneller.
Maandag de 25ste ben ik hier voor de eerste keer naar de film gegaan samen met Stans. Stans is afkomstig van leuven en woont hier in Los Pinos, onder Irpavi. Ze wou heel graag de laatste HP gaan zien. Wat is er allemaal verschillend met de cinema in België?
1. Ticket kost 5€ voor 2 personen,
2. een mega popcorn met 2 mega drinks en een snoepje kost 4€,
3. er is GEEN pauze tijdens de film (wat toch voor ongemakken zorgt met zo een mega cola),
4. geen genummerde plaatsen.
Het feit dat we 9€ betalen voor alles voor 2 personen klinkt erg ongeloofwaardig maar toch is het zo. En over de film, ondanks ik geen HP fan ben toch vond ik het een goede film. Soms een beetje langdraadig en een droog einde maar ik ga toch de andere ook eens bekijken.
Dinsdag zijn we dan samen met AFS naar Plaza Murillo, museo del litoral Boliviano, museo Casa de Murillo en Calle en naar de Mercado de las Brujas gegaan. Plaza Murillo is genoemd naar meneer Murillo die de onafhankelijkheid van Bolivia heeft voortgebracht. Hij samen met zijn volgers in opstand gekomen tegen de Spanjaarden. Plaza Murillo is een heel mooi plein in het centrum van La Paz, op dit plein bevindt zich ook het presidentieel paleis. Het plein is overbevolkt en dit meestal door de duiven. Foto´s volgen op FB.
Mercado de las Brujas betekent heksen markt. Hier kan je vanalle kruiden, beeldjes, planten, offerschotels, etc. kopen. één van die dingen zijn llama foetussen, ja een echte foetus van een llama gedroogd. Sommige onbehaard en klein de andere iets te groot en te behaard om een foetus te zijn. Best wel creepy om te zien. Rondon calle de las brujas vind je ook straten met typische Boliviaanse dingen, opslag verliefd. Het ergste is dat ik hier verliefd word op de gevaarlijkere plaatsen. Uyustus is daar ook een verliefdheid van. Een markt waar je van wc-potten tot gsm tot eten tot kleren tot weet ik veel wat allemaal nog kan kopen voor een veel goedkopere prijs dan onder. Arriba(boven) is het altijd goedkoper en man man ze hebben er leuke dingen. Met mijn ouders(mijn echte ouders) zou ik er een dag kunnen doorbrengen. Met die markt kan je heel je huis inrichten. Love it!
Woensdag ben ik dan met Stans na de Spaanse les even naar Megacenter gegaan, beetje rondhangen en bodylotion gekocht. En het moest ene op basis van olie zijn want dat is hier eeeeecht wel nodig als je geen witte benen van de droogte wilt en na het ontharen overal wondjes.
Donderdag zijn we met de Belgen(buiten Thomas) gaan eten in de factory. Het betere iets te Amerikaanse fast food restaurant. Daar hebben we buffalo wings en frietjes gegeten. Buffalo wings zijn kippevleugeltjes gebakken en daar een bbq-saus of pikante saus bij en de frietjes waren vers en in de schil gebakken. Natuuuurlijk niet zo goed als in België maar het heeft gesmaakt. en daarbij een vers gemaakte ijs thee, ah zaalig. En als desert, de kers op de taart. Een grote warme vanbinnen nog een beetje lopende brownie met vanille ijs en chocoladesaus. HMMMMMMMMMMMMM! en dit voor 170 bs dat is 17€. We waren met 4 man en hadden 24 vleugeltjes, een grote portie frieten, 3 verse ice thee en 1 sprite en de brownie voor ons 4. Het is gewoon om te schetsen hoe belachelijk goedkoop het hier is. Zo goedkoop dat ik(we) soms geschokeerd zijn en het niet kunnen geloven.
De vrijdag bestond uit school, Spaanse les, klaarmaken voor winter, Tequila, Vodka, veel te veel mensen zien slecht gaan, overal braaksel, GSM gestolen, slapen.
Winter party is een feestje georganiseerd door Psy sky en enkele jongens uit mijn klas zitten daarbij. Iedereen praatte erover als het het feestje van het jaar was dus ik dacht, dit word beter dan FORUM. Het trok op niks! Veel te jonge mensen die er te sletterig uitzien of te sletterig gedragen. 14jaar, in een hoekske met een jonge kussen alsof het de laatste keer is dat je ooit iemand zal kussen terwijl zakt je bloes af waardoor iedereen je BH ziet en een half uur later zit je ergens slecht te gaan. En daar sta je dan als beschaafde Belg, want wij belgen zijn
Zaterdag(gisteren dus) was het de dans parade van de universiteiten. Van 1 tot 8 zijn we daar geweest en het grootste deel heb ik me verveeld. En dit door dezelfde rede als altijd. Maarjah. Er zaten zeer leuke dansen tussen vooral de tinku. Het zijn allemaal traditionele Boliviaanse dansen die de universiteiten presenteren. en tegen een uur of 3 begon de Boliviaanse gewoonte weer. En zijn ze er ingevlogen. Tegen een uur of 6 begon het wel terug leuker te worden omdat ik eindelijk mensen had gevonden die ook van alternative rock, scream enzo houden. Heel even hebben we dan ook samen een concertje gehouden met liedjes van Papa Roach en Paceña. Het bier van La Paz, te vergelijken met de stella of jup. Maar na een tijdje proef je niet meer dat het afwaswater is. Kwestie van persoonlijke smaak. Ik heb ook voor de eerste keer tucumanas gegeten. Soort van empanada maar dan gefrituurd en de inhoud is anders. Bij de tucumana kan je ook zelf nog dingen toevoegen zoals groeten en saus. Maar ook bij de empanadas doe ik er altijd de llajua bij. Een te picante salsa maar ooooh zo lekker bij de empanada en tucumana. Nu nog salteñas eten en het is compleet.
Je merkt het of niet maar als ik mijn dag zelf indeel of zelf dingen plan gaat het altijd beter. Ik begrijp het ook volledig mijn zussen en vooral de oudste is net een dikke maand terug van Amerika. En als ze bij haar vrienden is is ze alleen maar bezig met hen en val ik er zo buiten. Daarom wil ik zo snel mogelijk de taal kunnen zodat ik mijn eigen vrienden kan maken en met mijn vrienden dingen kan doen. Niet dat de Belgen geen optie zijn integendeel maar een mix van de Belgen en de Bolivianen zou het ideaal maken.
Vandaag is het weer zondag de dag waar ik altijd voor vrees. Mijn moeilijkste dag van de week. Ik hoop dat het vandaag anders gaat zijn en het wel een fijne dag word niet zo saai als al de andere keren. En draait het toch op saaiheid uit dan trek ik er op uit. Hoe zelfstandiger ik word hoe beter voor mezelf!
Sorry voor de altijd zooooo lange blog berichten maar het is makkelijker om 1x per week te bloggen dan een paar keer per week. dus chichos ik hoop dat jullie er plezier aan hebben om mijn blogberichten te lezen en zo nog van mij te kunnen horen. Voel je vrij om me toe te voegen via skype michelle.defooz als je zin hebt om me te horen en te zien.
Besos!
zondag 24 juli 2011
1ste week school en 1ste week gastgezin.
Het is hier nu 20 na 8 zondagmorgen. Zoals meestal ben ik als eerste wakker en wacht ik tot de rest van de familie opstaat.
Mijn eerste week op La Salle zit erop, La Salle is een priveschool. Ik zie dit gewoon als een school voor de rijkere Bolivianen die van een beter onderwijs willen genieten. Ook is het dragen van een uniform verplicht. Het uniform bestaat uit 3 delen. Maandag moet je het formele uniform dragen, wat bestaat uit een blauwe rok, een wit hemd, en een blauwe pullover. Voor de Promo, laatstejaar, is er ook nog de verplichting van zwarte hakken. Dan van dinsdag tot en met donderdag draag je het grijze rokje met een witte polo en de blauwe pullover of het sport uniform. Het sport uniform is alleen verplicht om op vrijdag te dragen. Zodra ik alle uniformen heb zal ik er foto´s van maken en deze op facebook zetten.
Hoe de school eruit ziet is onmogelijk in een blogbericht te beschrijven, mijn school VTI-Hasselt kan van hun infrastructuur wat leren. Ze hebben er alles zefls Ara´s. Het is echt een prachtige school dat wel en iedereen in super vriendelijk tegen mij dus dat valt ook mee.
Alleen de manier van lesgeven valt me tegen, ik had gehoopt toch nog iets bij te leren maar denk niet dat dit gaat gebeuren.
Hier wordt meer gezeverd dan er eigenlijk lesgegeven word, ze maken de wiskunde moeilijker dan hem is zodat ik er al helemaal niets meer van begrijp en ja de chemie en fysica intereseer ik me gewoon niet voor.
Bij de les literatuur dacht ik eindelijk een fansoenlijke les, jammer genoeg valse hoop. Iedereen leest hier Faust van Goethe en geeft er een presentatie over, dit duurt nu al 4 lessen. Meneer Biesmans zou het nooit zo lang rekken.
Ik kijk er wel elke dag opnieuw naar uit om naar school te gaan, ookal versta ik maar de helft en heb ik niks te doen toch vind ik het een leuk tijdverdrijf.
Ik heb hier door de week zo een druk dagschema, dat heb ik zelfs nooit in Belgie gehad. Even een beschrijving.
6:15 Opstaan, douche, klaarmaken
7:30 Ontbijten ( iets wat ik nooit in Belgie deed en hier wel)
7:50 Taxi naar school omdat we de school bus altijd missen
8:20-13:00 School
13:30 Taxi naar huis
13:45-14:15 eten en onmkleden
14:15 Trufi richting AFS kantoor
14:30-16:00 Spaanse les
16:00-... Terug naar huis keren of nog stad in of eten ergens
21:00 Slapen (ja dat is vroeg maar ik hou het niet langer uit)
Ik weet niet of ik al veel over mijn familie verteld heb, dus zal ik dat hier ook maar even schrijven.
De ouders zijn super lief voor mij, ze noemen me constant hun dochter en als ik het moeilijk heb staan ze er altijd. Maar ik noem hen niet mami en papi, dat kan ik gewoon niet. Mijn mama en papa zitten in Belgie op mij te wachten en ik heb maar 1 mama en papa dus. Ik weet nog niet hoe ik ze ga noemen maar mami en papi krijg ik niet over mijn lippen. Andere zullen iets hebben van dat het niet uitmaakt maar ik voel dat dat voor mij gewoon niet gaat.
Mijn 2 gastzussen zijn ook super lief voor mij. Met mijn jongste zus heb ik naar mijn gevoel de beste band omdat we ook meer dingen samen doen. Mijn oudste zus is net 3weken terug van een jaar Amerika en je merkt dat ze hier nog in de aanpassingsfase zit er veel met haar vrienden wil zijn wat ik ook begrijp. Elke dag groeien we ook dichter naar elkaar toe. Gisteren heb ik er zelfs op gestaan dat we iets gingen doen met mijn jongste zus omwille van haar chico!
Bleh jongens zijn hier zoooo fout, on-ge-lofelijk! Machos tot en met, flirters tot en met, te veel parfum tot en met en ga zo maar door.
Maar even terug naar de familie, het is een fijne familie en lieve mensen, maar het thuis gevoel is er nog niet. ik zit hier dan ook nog maar een week bij hun dus wie weet wat ik zeg over een paar maanden.
Dan even naar de jongens en de meisjes. Jongens zijn ongelofelijk machos en meisjes zijn ongelofelijke meisjes. Ik had nog geen 20min op mijn school doorgebracht of ik had al touche bij ene. Aangezien ik de meeste meisjes heb verteld dat ik hier totaal geen interesse heb ik een relatie met de een of ander begon iedereen al te lachen. Toen hij zei dat hij 16 was moest ik harder lachen. De meisjes dan, ze komen niet buiten zonder make-up maar echt niet! Iedereen maar echt iedereen draagt hier een laagje of 2 make-up en voor het bij te werken hebben ze altijd bij. Nu ondertussen ben ik het gewoon en probeer ik mezelf toch ook te voorzien van een dun laagje. Je gaat er automatisch in mee.
Ze zijn wel allemaal super lief, niet alleen voor mij maar ook voor elkaar. Dat valt me echt op de liefde voor elkaar is echt groot en merkbaar.
Ik denk dat mijn blogbericht iets te lang is geworden, maar zo hebben jullie weer veel om te lezen.
Ik mis Belgie enorm hard maar ik heb het hier ook naar mijn zin, tis een prachtig land en een prachtige stad.
Elke dag gaat het een beetje beter de ups en downs zijn normaal. Maar de momenten dat ik het naar mijn zin heb mis ik jullie toch nog steeds.
Besos, hasta luego !
Mijn eerste week op La Salle zit erop, La Salle is een priveschool. Ik zie dit gewoon als een school voor de rijkere Bolivianen die van een beter onderwijs willen genieten. Ook is het dragen van een uniform verplicht. Het uniform bestaat uit 3 delen. Maandag moet je het formele uniform dragen, wat bestaat uit een blauwe rok, een wit hemd, en een blauwe pullover. Voor de Promo, laatstejaar, is er ook nog de verplichting van zwarte hakken. Dan van dinsdag tot en met donderdag draag je het grijze rokje met een witte polo en de blauwe pullover of het sport uniform. Het sport uniform is alleen verplicht om op vrijdag te dragen. Zodra ik alle uniformen heb zal ik er foto´s van maken en deze op facebook zetten.
Hoe de school eruit ziet is onmogelijk in een blogbericht te beschrijven, mijn school VTI-Hasselt kan van hun infrastructuur wat leren. Ze hebben er alles zefls Ara´s. Het is echt een prachtige school dat wel en iedereen in super vriendelijk tegen mij dus dat valt ook mee.
Alleen de manier van lesgeven valt me tegen, ik had gehoopt toch nog iets bij te leren maar denk niet dat dit gaat gebeuren.
Hier wordt meer gezeverd dan er eigenlijk lesgegeven word, ze maken de wiskunde moeilijker dan hem is zodat ik er al helemaal niets meer van begrijp en ja de chemie en fysica intereseer ik me gewoon niet voor.
Bij de les literatuur dacht ik eindelijk een fansoenlijke les, jammer genoeg valse hoop. Iedereen leest hier Faust van Goethe en geeft er een presentatie over, dit duurt nu al 4 lessen. Meneer Biesmans zou het nooit zo lang rekken.
Ik kijk er wel elke dag opnieuw naar uit om naar school te gaan, ookal versta ik maar de helft en heb ik niks te doen toch vind ik het een leuk tijdverdrijf.
Ik heb hier door de week zo een druk dagschema, dat heb ik zelfs nooit in Belgie gehad. Even een beschrijving.
6:15 Opstaan, douche, klaarmaken
7:30 Ontbijten ( iets wat ik nooit in Belgie deed en hier wel)
7:50 Taxi naar school omdat we de school bus altijd missen
8:20-13:00 School
13:30 Taxi naar huis
13:45-14:15 eten en onmkleden
14:15 Trufi richting AFS kantoor
14:30-16:00 Spaanse les
16:00-... Terug naar huis keren of nog stad in of eten ergens
21:00 Slapen (ja dat is vroeg maar ik hou het niet langer uit)
Ik weet niet of ik al veel over mijn familie verteld heb, dus zal ik dat hier ook maar even schrijven.
De ouders zijn super lief voor mij, ze noemen me constant hun dochter en als ik het moeilijk heb staan ze er altijd. Maar ik noem hen niet mami en papi, dat kan ik gewoon niet. Mijn mama en papa zitten in Belgie op mij te wachten en ik heb maar 1 mama en papa dus. Ik weet nog niet hoe ik ze ga noemen maar mami en papi krijg ik niet over mijn lippen. Andere zullen iets hebben van dat het niet uitmaakt maar ik voel dat dat voor mij gewoon niet gaat.
Mijn 2 gastzussen zijn ook super lief voor mij. Met mijn jongste zus heb ik naar mijn gevoel de beste band omdat we ook meer dingen samen doen. Mijn oudste zus is net 3weken terug van een jaar Amerika en je merkt dat ze hier nog in de aanpassingsfase zit er veel met haar vrienden wil zijn wat ik ook begrijp. Elke dag groeien we ook dichter naar elkaar toe. Gisteren heb ik er zelfs op gestaan dat we iets gingen doen met mijn jongste zus omwille van haar chico!
Bleh jongens zijn hier zoooo fout, on-ge-lofelijk! Machos tot en met, flirters tot en met, te veel parfum tot en met en ga zo maar door.
Maar even terug naar de familie, het is een fijne familie en lieve mensen, maar het thuis gevoel is er nog niet. ik zit hier dan ook nog maar een week bij hun dus wie weet wat ik zeg over een paar maanden.
Dan even naar de jongens en de meisjes. Jongens zijn ongelofelijk machos en meisjes zijn ongelofelijke meisjes. Ik had nog geen 20min op mijn school doorgebracht of ik had al touche bij ene. Aangezien ik de meeste meisjes heb verteld dat ik hier totaal geen interesse heb ik een relatie met de een of ander begon iedereen al te lachen. Toen hij zei dat hij 16 was moest ik harder lachen. De meisjes dan, ze komen niet buiten zonder make-up maar echt niet! Iedereen maar echt iedereen draagt hier een laagje of 2 make-up en voor het bij te werken hebben ze altijd bij. Nu ondertussen ben ik het gewoon en probeer ik mezelf toch ook te voorzien van een dun laagje. Je gaat er automatisch in mee.
Ze zijn wel allemaal super lief, niet alleen voor mij maar ook voor elkaar. Dat valt me echt op de liefde voor elkaar is echt groot en merkbaar.
Ik denk dat mijn blogbericht iets te lang is geworden, maar zo hebben jullie weer veel om te lezen.
Ik mis Belgie enorm hard maar ik heb het hier ook naar mijn zin, tis een prachtig land en een prachtige stad.
Elke dag gaat het een beetje beter de ups en downs zijn normaal. Maar de momenten dat ik het naar mijn zin heb mis ik jullie toch nog steeds.
Besos, hasta luego !
maandag 18 juli 2011
De eerste dagen!
Zo mijn eerste Blog bericht in Bolivia. Het is hier nu 7:43, je vraagt je zeker af waarom ik zo vroeg opsta. Awel ik sta hier elke dag zo vroeg op, om de een of andere reden kan ik hier echt niet langer dan 7uur slapen. Mijn gastzusjes wijn net naar school vertrokken, de eerste dag na hun 3weken vakantie. Ik ga ze sffs mee ophalen en dan gaan we met de directeur praten. Alles blijft heel vaag hier en aangezien mijn gastouders niet goed Engels spreken en ik geen Spaans zal dit voorlopig ook zo blijven. Ik zal even een kort verslag van dag tot dag schrijven.
Dinsdag
Om 16:00 moest ik op de luchthaven zijn voor mijn bagage in te checken. Mijn broer en beste vriend Roy vergezelde mij en mijn ouders. Het afscheid moest nogal snel verlopen van AFS en er zijn natuurlijk traantjes gevloeid. Onze vlucht richting Madrid zou om 19.00 vertrekken maar we hadden al meteen een vertraging van een uur. En om kwart na 1 hadden we onze aansluiting richting Lima. Geen enkel probleem normaal gezien. Maar voor ddat probleem werd gezorgt.. Enkelen onder ons waaronder mezelf moesten hun handbagage afgeven wegens te groot. Waardoor we in Madrid uit de vertrek terminal moesten gaan en ons dus mosten haasten om de conectievlucht te halen. Uiteindelijk zijn ze met heel de groep optijd in ons vliegtuig geraakt en vlogen we richting Lima.
Woensdag
Na de lange vlucht kwamen we in Lima aan. Omdat ze in La Paz op 3600m aankwamen besloot ik om een pilleke tegen de hoogte te nemen (Diamox). Brol echte brol, de anderen en ik werden er gewoon ziek van. Hoofdpijn, slaperigheid, misselijkheid, ....Maar het zou toch helpen tegen de hoogte dus had ik het er wel voor over. Aangekomen in El Alto, La Paz waz Elien het eerste die zich onwel voelde. Even later begon het bij mij ook. De koppijn is onbeschrijfelijk, het gevoel alsof mijn hersenen wegbrandde overmeesterde me. Aangekomen in ons hotel werd het niet beter en heb ik zelfs moeten overgeven. Andres heeft me dan een pilleke tegen de hoogte en het overgeven gegeven. En voila, het ging terug veel beter. De Diamox had ons al ziek gemaakt voor ze aankwamen en in de bijsluiter stond niets over hoogteziekte maar toch heeft het ziekenhuis dit voorgeschreven. Tijdens het avondeten kregen we Lama wat tot mijn grote verbazing toch redelijk goed smaakte.
Donderdag
Donderdag bestond de dag uit veiligheidsvoorschriften, uitleg, enzo.... Alles wat we in België ook al te horen kregen. Tijdens de middag zijn ze even het centrum ingegaan voor de sfeer al wat op te snuiven en La Paz is een leuke en levendige stad.
Vrijdag
Tussen 10 en 12 zouden de AFS'ers van La Paz worden opgehaald door hun gastouders. Pao mijn zus van 17 was er om half 11. Waarna we samen met de mama richting Irpavi reden. Eens aangekomen heb ik met mijn gastzussen Pao Andrea en Maria Renee gepraat over mijn reis en over Bolivia. In het Engels natuurlijk. In de namiddag zijn ze naar Megacenter gegaan een groot winkel centruñ waar ze hun vrienden ontmoeten en s'avonds zijn ze naar de parade voor de 202jaar van La Paz gegaan en daar heb ik koeienhart gegeten. Het was niet vies maar had de smaak van petrolium door het gebruik ervan.
Zaterdag
Zaterdag was een zeer rustige dag tot de namiddag. Tegen een uur of half 6 zijn we vertrokken naar het huis van een vriendin van mijn gastzussen. Daar hebben we een spel gespeeld, voetbal gekeken en heb ik boliviaans bier gedronken. Eigenlijk niet zo lekker, afwaswater zoals mijn papa zou zeggen. Daarna zijn ze terug naar huis gekeerd om ons om te kleden want we ging naar FORUM een dicotheek in La Paz. Voor we naar de dico gingen zijn ze eerst nog lang een vriedin gegaan om ons dar verder klaar te maken en tegen 12 zijn we naar FORUM vertrokken een zalige discotheek.
Zondag
Na 3uur slaap zijn ze moeten opstaan om arme mensen te gaan helpen. In februari is er een aardverschuiving geweest en heel veel mensen zijn hun huis kwijt geraakt. Een groep jongeren helpen deze mensen. Ze hebben met de kinderen gespeeld en ze kregen vanalle kados en snoep.
In de namiddag waren de familie en vrienden thuis om samen de zondag door te brengen. Het was wel fijn maar ik mis mijn familie toch hoor.
Met de tijd zal alles beter verlopen en zal ik me hier ook meer thuis beginnen voelen.
Besos!
Dinsdag
Om 16:00 moest ik op de luchthaven zijn voor mijn bagage in te checken. Mijn broer en beste vriend Roy vergezelde mij en mijn ouders. Het afscheid moest nogal snel verlopen van AFS en er zijn natuurlijk traantjes gevloeid. Onze vlucht richting Madrid zou om 19.00 vertrekken maar we hadden al meteen een vertraging van een uur. En om kwart na 1 hadden we onze aansluiting richting Lima. Geen enkel probleem normaal gezien. Maar voor ddat probleem werd gezorgt.. Enkelen onder ons waaronder mezelf moesten hun handbagage afgeven wegens te groot. Waardoor we in Madrid uit de vertrek terminal moesten gaan en ons dus mosten haasten om de conectievlucht te halen. Uiteindelijk zijn ze met heel de groep optijd in ons vliegtuig geraakt en vlogen we richting Lima.
Woensdag
Na de lange vlucht kwamen we in Lima aan. Omdat ze in La Paz op 3600m aankwamen besloot ik om een pilleke tegen de hoogte te nemen (Diamox). Brol echte brol, de anderen en ik werden er gewoon ziek van. Hoofdpijn, slaperigheid, misselijkheid, ....Maar het zou toch helpen tegen de hoogte dus had ik het er wel voor over. Aangekomen in El Alto, La Paz waz Elien het eerste die zich onwel voelde. Even later begon het bij mij ook. De koppijn is onbeschrijfelijk, het gevoel alsof mijn hersenen wegbrandde overmeesterde me. Aangekomen in ons hotel werd het niet beter en heb ik zelfs moeten overgeven. Andres heeft me dan een pilleke tegen de hoogte en het overgeven gegeven. En voila, het ging terug veel beter. De Diamox had ons al ziek gemaakt voor ze aankwamen en in de bijsluiter stond niets over hoogteziekte maar toch heeft het ziekenhuis dit voorgeschreven. Tijdens het avondeten kregen we Lama wat tot mijn grote verbazing toch redelijk goed smaakte.
Donderdag
Donderdag bestond de dag uit veiligheidsvoorschriften, uitleg, enzo.... Alles wat we in België ook al te horen kregen. Tijdens de middag zijn ze even het centrum ingegaan voor de sfeer al wat op te snuiven en La Paz is een leuke en levendige stad.
Vrijdag
Tussen 10 en 12 zouden de AFS'ers van La Paz worden opgehaald door hun gastouders. Pao mijn zus van 17 was er om half 11. Waarna we samen met de mama richting Irpavi reden. Eens aangekomen heb ik met mijn gastzussen Pao Andrea en Maria Renee gepraat over mijn reis en over Bolivia. In het Engels natuurlijk. In de namiddag zijn ze naar Megacenter gegaan een groot winkel centruñ waar ze hun vrienden ontmoeten en s'avonds zijn ze naar de parade voor de 202jaar van La Paz gegaan en daar heb ik koeienhart gegeten. Het was niet vies maar had de smaak van petrolium door het gebruik ervan.
Zaterdag
Zaterdag was een zeer rustige dag tot de namiddag. Tegen een uur of half 6 zijn we vertrokken naar het huis van een vriendin van mijn gastzussen. Daar hebben we een spel gespeeld, voetbal gekeken en heb ik boliviaans bier gedronken. Eigenlijk niet zo lekker, afwaswater zoals mijn papa zou zeggen. Daarna zijn ze terug naar huis gekeerd om ons om te kleden want we ging naar FORUM een dicotheek in La Paz. Voor we naar de dico gingen zijn ze eerst nog lang een vriedin gegaan om ons dar verder klaar te maken en tegen 12 zijn we naar FORUM vertrokken een zalige discotheek.
Zondag
Na 3uur slaap zijn ze moeten opstaan om arme mensen te gaan helpen. In februari is er een aardverschuiving geweest en heel veel mensen zijn hun huis kwijt geraakt. Een groep jongeren helpen deze mensen. Ze hebben met de kinderen gespeeld en ze kregen vanalle kados en snoep.
In de namiddag waren de familie en vrienden thuis om samen de zondag door te brengen. Het was wel fijn maar ik mis mijn familie toch hoor.
Met de tijd zal alles beter verlopen en zal ik me hier ook meer thuis beginnen voelen.
Besos!
maandag 11 juli 2011
De laatste 20 uur!
Zo zo, hier zijn ze dan. De laatste 20uur in België, de laatste 20 uur bij de mama en papa, de familie, de vrienden, in mijn vertrouwde omgeving,...
De laatste 20uur van mijn zorgeloze leventje. Hoe dichter het komt hoe liever ik wil vertrekken maar ook hoe liever ik hier wil blijven. Het is helemaal niet makkelijk om de mensen waar je van houdt, de mensen die altijd voor je klaar staan voor 11 maanden achter te laten. Ook al ben je nooit ver weg door de moderne communicatiemiddelen, toch voelt dit niet zo. Ik ben een gevoelsmens. Ik zie, voel, ruik en proef graag. Er gaan hier dingen gebeuren die ik met spijt in het hart moet missen. Ik denk dan aan de 80ste verjaardag van mijn Nonno (opa in het Italiaans). Maar er zijn nog zo dingen, kansen en noem maar op.
Desalniettemin ga ik een jaar beleven waar ik nieuwe kansen mag benutten. Ik zal een nieuwe familie krijgen, nieuwe broers, zussen, neefjes, nichtjes, onkels, tantes, omas, opas, vrienden, vriendinnen!
Dit jaar betekent zoveel voor mij, een jaar voor mij alleen. Een jaar waarvan ik ga genieten zoals ik nog nooit genoten heb. Ik doe mijn best om elke dag door een roze bril te zien, ook tijdens de moeilijke momenten. Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar dat ik deze kans krijg. Ik weet hoe moeilijk ze het ermee hebben maar voor mij is het ook moeilijk om hen hier te laten.
Bolivia gaat mijn leven veranderen en dat alleen maar op een positieve manier!
Ik wil iedereen bedanken voor de steun die ze me gaven, voor de liefde die ik kreeg, voor de GE-WEL-DIG-E cadeaus die jullie mij gaven.
Liefste mama en papa, broers, bomie, nonna, nonno schoonzussen, onkels, tantes, neefjes en nichtjes jullie hebben mij de steun gegeven die ik nodig had voor aan dit avontuur te kunnen beginnen. Het is een geweldig gevoel om te weten dat zoveel mensen achter me staan en me zullen steunen tijdens dit jaar.
Liefste vriendjes en vriendinnetjes ik zal jullie zeker niet vergeten ook al weet ik dat jullie hier schrik voor hebben. Michelle blijft Michelle, ik blijf de even goedlachse maar toch wisselvallige persoon die jullie kennen. Bedankt voor het begrip en soms ook onbegrip. Jullie plaats in mijn leven heeft een heel belangrijke rol. Ik wens jullie allemaal veel succes met wat jullie ook doen gaan. Voor degene die aan de hogeschool of unif beginnen! Make me proud.
Hop naar Bolivia !
Besos <3
De laatste 20uur van mijn zorgeloze leventje. Hoe dichter het komt hoe liever ik wil vertrekken maar ook hoe liever ik hier wil blijven. Het is helemaal niet makkelijk om de mensen waar je van houdt, de mensen die altijd voor je klaar staan voor 11 maanden achter te laten. Ook al ben je nooit ver weg door de moderne communicatiemiddelen, toch voelt dit niet zo. Ik ben een gevoelsmens. Ik zie, voel, ruik en proef graag. Er gaan hier dingen gebeuren die ik met spijt in het hart moet missen. Ik denk dan aan de 80ste verjaardag van mijn Nonno (opa in het Italiaans). Maar er zijn nog zo dingen, kansen en noem maar op.
Desalniettemin ga ik een jaar beleven waar ik nieuwe kansen mag benutten. Ik zal een nieuwe familie krijgen, nieuwe broers, zussen, neefjes, nichtjes, onkels, tantes, omas, opas, vrienden, vriendinnen!
Dit jaar betekent zoveel voor mij, een jaar voor mij alleen. Een jaar waarvan ik ga genieten zoals ik nog nooit genoten heb. Ik doe mijn best om elke dag door een roze bril te zien, ook tijdens de moeilijke momenten. Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar dat ik deze kans krijg. Ik weet hoe moeilijk ze het ermee hebben maar voor mij is het ook moeilijk om hen hier te laten.
Bolivia gaat mijn leven veranderen en dat alleen maar op een positieve manier!
Ik wil iedereen bedanken voor de steun die ze me gaven, voor de liefde die ik kreeg, voor de GE-WEL-DIG-E cadeaus die jullie mij gaven.
Liefste mama en papa, broers, bomie, nonna, nonno schoonzussen, onkels, tantes, neefjes en nichtjes jullie hebben mij de steun gegeven die ik nodig had voor aan dit avontuur te kunnen beginnen. Het is een geweldig gevoel om te weten dat zoveel mensen achter me staan en me zullen steunen tijdens dit jaar.
Liefste vriendjes en vriendinnetjes ik zal jullie zeker niet vergeten ook al weet ik dat jullie hier schrik voor hebben. Michelle blijft Michelle, ik blijf de even goedlachse maar toch wisselvallige persoon die jullie kennen. Bedankt voor het begrip en soms ook onbegrip. Jullie plaats in mijn leven heeft een heel belangrijke rol. Ik wens jullie allemaal veel succes met wat jullie ook doen gaan. Voor degene die aan de hogeschool of unif beginnen! Make me proud.
Hop naar Bolivia !
Besos <3
woensdag 29 juni 2011
El primer
Vanaf 12 juli 2011 verblijf ik 11 maanden in Bolivia, La Paz. Voor ik jullie meer uitleg geef over mijn familie wil ik eerst de reden voor dit avontuur toelichten.
Als eerste wil ik meer talen leren, ik studeer namelijk talen en wil mijn kennis uitbreiden. De keuze voor een Spaanstalig land was snel gemaakt. Spaans is een wereldtaal die je zowel privé als professioneel goed kan gebruiken. Daarnaast wilde ik ook een nieuwe cultuur ervaren en het liefst de Zuid-Amerikaanse cultuur. En tot slot voelde ik dat ik er even tussenuit moest, een jaar voor mezelf. En deze 3 redenen brachten mij tot het prachtige land Bolivia.
Om even eerlijk met jullie te zijn was Bolivia niet mijn favoriete land, ik wilde Peru. Peru kende ik van de verhalen van andere AFSers en over Bolivia wist ik eigenlijk niets. Maar toch ben ik nu super gelukkig dat Bolivia mijn gastland wordt, jullie zullen doorheen mijn jaar zien hoe prachtig dit land is. Dan mijn stad La Paz, de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld (3600m). Ook dit was niet mijn favoriet, nu zullen jullie denken dat ik kieskeurig ben. Maar je baseert je op de dingen die je hoort en leest. En La Paz leek me niet zo tof tot dat ik Lara leerde kennen, zij zat in 2010-2011 11 maanden in La Paz. Door haar enthousiasme vond ik La Paz nog wel een toffe stad. En zeg nu zelf het is een eer om in de hoofdstad van Bolivia te mogen zitten.
Sinds de 27ste juni weet ik mijn Boliviaanse familie. Ik weet nog niet veel over hun maar elk klein weetje wat interessant is voor jullie zal ik hier de komende dagen, weken en maanden neerschrijven.
Ik zal deze 11 maanden bij de familie Lea Plaza - Carrillo doorbrengen. Juan Lea Plaza wordt mijn gastpapa en Zoila Carrillo wordt mijn gastmama over hun weet ik eigenlijk nog niets.
Dan heb ik 3 zussen en 1 broer, geweldig om in zo een grote familie terecht te komen.
Mijn oudste zus heet Karen en is getrouwd. Ze heeft 3 kinderen: Hanna (7), Sebastián(4) and Samuel(2).
Mijn broer heet Carlos en woont nog alleen.
Paola Andres is 17 jaar oud en heeft er net een jaar in Amerika opzitten en Maria Renée (met haar heb ik al contact gehad) is 16 jaar oud. Ze speelt basketbal en houdt van uitgaan.
Uit haar mailtje kon ik ook afleiden dat ze regelmatig met de familie samen komen wat me fijn lijkt. Het lijkt een familie met een sterke band, geweldig!
Dankzij Laura (het meisje dat vorig jaar in dit gezin zat) en Facebook ben ik te weten gekomen dat ik een Chihuahua als huisdier heb. De mensen die me goed kennen weten wat ik hiervan vind. :D
De familie woont in Irpavi. Irpavi is het rijkere EN warmere gedeelte van La Paz. Voor de rest is Irpavi een rustige buurt. Hieronder de ligging van Irpavi en mijn Boliviaanse thuis.
Als eerste wil ik meer talen leren, ik studeer namelijk talen en wil mijn kennis uitbreiden. De keuze voor een Spaanstalig land was snel gemaakt. Spaans is een wereldtaal die je zowel privé als professioneel goed kan gebruiken. Daarnaast wilde ik ook een nieuwe cultuur ervaren en het liefst de Zuid-Amerikaanse cultuur. En tot slot voelde ik dat ik er even tussenuit moest, een jaar voor mezelf. En deze 3 redenen brachten mij tot het prachtige land Bolivia.
Om even eerlijk met jullie te zijn was Bolivia niet mijn favoriete land, ik wilde Peru. Peru kende ik van de verhalen van andere AFSers en over Bolivia wist ik eigenlijk niets. Maar toch ben ik nu super gelukkig dat Bolivia mijn gastland wordt, jullie zullen doorheen mijn jaar zien hoe prachtig dit land is. Dan mijn stad La Paz, de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld (3600m). Ook dit was niet mijn favoriet, nu zullen jullie denken dat ik kieskeurig ben. Maar je baseert je op de dingen die je hoort en leest. En La Paz leek me niet zo tof tot dat ik Lara leerde kennen, zij zat in 2010-2011 11 maanden in La Paz. Door haar enthousiasme vond ik La Paz nog wel een toffe stad. En zeg nu zelf het is een eer om in de hoofdstad van Bolivia te mogen zitten.
Sinds de 27ste juni weet ik mijn Boliviaanse familie. Ik weet nog niet veel over hun maar elk klein weetje wat interessant is voor jullie zal ik hier de komende dagen, weken en maanden neerschrijven.
Ik zal deze 11 maanden bij de familie Lea Plaza - Carrillo doorbrengen. Juan Lea Plaza wordt mijn gastpapa en Zoila Carrillo wordt mijn gastmama over hun weet ik eigenlijk nog niets.
Dan heb ik 3 zussen en 1 broer, geweldig om in zo een grote familie terecht te komen.
Mijn oudste zus heet Karen en is getrouwd. Ze heeft 3 kinderen: Hanna (7), Sebastián(4) and Samuel(2).
Mijn broer heet Carlos en woont nog alleen.
Paola Andres is 17 jaar oud en heeft er net een jaar in Amerika opzitten en Maria Renée (met haar heb ik al contact gehad) is 16 jaar oud. Ze speelt basketbal en houdt van uitgaan.
Uit haar mailtje kon ik ook afleiden dat ze regelmatig met de familie samen komen wat me fijn lijkt. Het lijkt een familie met een sterke band, geweldig!
Dankzij Laura (het meisje dat vorig jaar in dit gezin zat) en Facebook ben ik te weten gekomen dat ik een Chihuahua als huisdier heb. De mensen die me goed kennen weten wat ik hiervan vind. :D
De familie woont in Irpavi. Irpavi is het rijkere EN warmere gedeelte van La Paz. Voor de rest is Irpavi een rustige buurt. Hieronder de ligging van Irpavi en mijn Boliviaanse thuis.
Abonneren op:
Posts (Atom)